Kagami x Kuroko część 10

Ohayo!

Witam wszystkich czytelników.
Przepraszam, że tak długo trwało, zanim dodałam kolejną notkę.
Pokornie przepraszam

Muszę bardzo, ale to bardzo podziękować dwóm osobom za komentarze:

Kiasarin - dziękuję ci za to, że jesteś tu ze mną prawie od samego początku i to między innymi dzięki Tobie piszę dalej i tak samo dzięki Tobie pojawia się kolejna część tego opowiadania. Jesteś tu ze mną od dłuższego czasu i jeszcze się nie znudziłaś, to do prawdy nie lada wyczyn!

Inu-chan - moja droga, Tobie dziękuję, że zostałam zaszczycona najdłuższym komentarzem jaki kiedykolwiek został opublikowany na tym blogu. Do prawdy zaczęłam się zastanawiać, czy istnieje jakiś limit znaków, którego można użyć). Do prawdy byłam pod wrażeniem Twojego komentarza

Dziękuję Wam dziewczyny za wsparcie, jesteście wielkie i ten rozdział dedykuje właśnie Wam.

 Dobra, pojawia się znowu kilka ciekawych postaci, które muszę po w telegraficznym chociaż, ale zawsze skrócie opisać.

Na początku zaczynamy od mojego ulubieńca:

Koganei Shinji: Zwariowany, wesolutki, zawsze pogodny, bez żadnych szczególnych umiejętności ze słodkim króliczym zgryzem. Jest słodki, musicie to przyznać. Jak na zupełnego bohatera drugoplanowego jest bardzo wyrazistą postacią i dodaje każdej scence z jego udziałem takiego uroczego zabawowego zabarwienia.

Kiyoshi Teppei: Założyciel drużyny Seirin. Musiał mieć jakąś operację, potem rekonwalescencja, dlatego nie mógł grać od początku z naszymi bohaterami i poznajemy go troszkę później. Jest nieco dziwny, ale potrafi co nieco. Nie wiem jak go inaczej opisać, jest hmmm.... Dziwakiem... ale wygląda na to, że nieźle sobie radzi na boisku i jest solidnym wsparciem

 Mitobe Rinnosuke: Jest chyba jeszcze spokojniejszy i jeszcze bardziej niewidoczny niż Kuroko (przynajmniej dla mnie). Jednym słowem kwiat lotosu na tafli jeziora. Dobrze gra (jak każdy z resztą). Ciepły troskliwy, brat i kolega, co ciekawsze chyba nigdy nie odezwał się do nikogo ani jednym słowem, jest zupełną alternatywą dla Shinjego.

„Pierwszy raz, bywa trudny” C.D.

Noc była o wiele za długa tak samo jak i kolejny dzień oraz kolejny, w zasadzie jeden drugiego mógłby bez żadnych przeszkód odwiedzić, ale też żaden nie chciał, żeby wyglądałoby tak, jakby mu się narzucał. Jeszcze nigdy weekend nie był tak przygnębiający, jak wtedy, gdy wyczekiwali swojego kolejnego, chociażby przelotnego spotkania. Żeby móc znów popatrzeć sobie w oczy, żeby posłuchać oddechu, ta dziwna nieopisana tęsknota, za czymś, za niczym konkretnym, a może raczej tylko i wyłącznie za drugim człowiekiem, nie pozwalała im zebrać myśli, wprowadzała zamęt w codzienne czynności.

Kuroko wstał w poniedziałek o wiele wcześniej, niż budził się zazwyczaj. Nie mógł spać, choć z całych się starał, miał dziś dodatkowo trening, więc bardzo chciał być wypoczęty, ale nic z tego nie wychodziło, w końcu pogodził się z faktem, że cały dzień będzie przysypiał. W pewnej chwili wyobraził sobie jak siedzi obok Kagamiego, jest zmęczony a jego głowa sama, bezwładnie opada na jego ramię, i w tej chwili na jego twarzy pojawił się bardzo widoczny rumieniec, dalej nie był już w stanie zasnąć, właśnie, dlatego wstał i poszedł do łazienki, szybko przemył twarz zimną wodą, licząc, ze to mu coś pomoże, nie pomogło, wprost przeciwnie, teraz uświadomił sobie, co mu się dziś śniło i jeszcze bardziej się zawstydził. Spojrzał na swoje bokserki, zobaczył plamę, wiedział, od czego to jest i kto to spowodował. Dzisiejszej nocy miał pewne fantazje, których głównym obiektem, był nie, kto inny jak jego czerwono-włosy kolega. Głupio się poczuł, szybko wskoczył pod prysznic pozbywając się poplamionych rzeczy. Zimna woda obmywała jego ciało, ale nie była w stanie zmyć z niego brudnych myśli.*

Taiga wyszedł z mieszkania szybkim krokiem, skierował się w stronę szkoły, niemal biegiem, chociaż nie wiedział, po, co się tak śpieszy, skoro najprawdopodobniej będzie pierwszym, który się tam zjawi, ale na samą myśl, że dziś zobaczy swojego chłopaka dostawał skrzydeł i był gotów dla niego przebiec całe miasto z 20 albo i nawet 100 razy, gdyby go tylko o to poprosił.

Był pewien, że zupełnie niepotrzebnie wybrał się o tak wczesnej porze do szkoły, ale za nic nie potrafił usiedzieć na miejscu. Westchnął głęboko wchodząc do budynku. Rozejrzał się dookoła, tak jak się tego spodziewał nie zobaczył żywego ducha. Podszedł do szafki, żeby zmienić buciki.

-Kagami? – usłyszał za sobą, cichy, znajomy głosik.

-Kuroko? – odwrócił się gwałtownie, żeby spojrzeć na przybysza i upewnić się na 100 procent, – Co ty tutaj robisz tak wcześnie?

-A ty? – zadarł głowę do góry i patrzył mu w oczy.

-Ja ten… no… - drapał się palcem wskazującym po policzku.

-Też nie mogłeś spać? – wyprzedził tym samym wszelkie jego myśli.

-Skąd widziałeś? A tak w ogóle, kiedy ty tu przyszedłeś?

-Byłem tu już przed tobą – stałem tam pod ścianą – wskazał palcem w dość widoczne miejsce.

-Rany…

Ręce mu opadły, nie rozumiał, jak mógł go znowu nie zauważyć, kiedyś to kiedyś, Male teraz przecież każda z jego myśli biegła w jego kierunku, więc powinien go wyłapywać w mgnieniu oka, ale oczywiście tak nie było.

-Nie odpowiedziałeś mi na pytanie – przechylił głowę w bok.

-No nie mogłem… - uśmiechnął się nieśmiało.

-Ja też – popatrzył teraz na swoje splecione ręce.

-Wiesz, słodko wyglądasz, kiedy się peszysz – powiedział to a jego twarz była niemal koloru jego włosów, sam był o wiele bardziej onieśmielony.

-Przestań – zgarbił się nieco i jeszcze bardziej zawstydził.

-Dobrze cię teraz widzieć.

Dziękował losowi, że jego chłopak też przyszedł wcześniej i to o wiele wcześniej niż on, tak bardzo ta myśl ogrzewała jego serce. Zapragnął mu jakoś podziękować za tą chwilę radości. Złapał go za ramię i delikatnie przyciągnął do siebie, oparł go o swój brzuch, przytulając go do siebie, a następnie oplótł rękami jego szyję. Kuroko też nie pozostawał bierny, zacisnął pięści na koszuli chłopaka i przycisnął swój nos do jego klatki piersiowej wdychając cudny zapach jego perfum. Ta chwila była cudowna, zupełnie jak spełnienie snów, wyczekiwał spotkania, ale nie sądził, że będzie ono tak cudowne. Zamknął oczy, by zaczął wolniej oddychać, senność dała o sobie znać, gdyby mógł najchętniej wtuliłby się w niego cały i zasnął w jego ramionach, tak mu było w tej chwili dobrze. Taiga wplótł palce w jego włosy i zaczął je delikatnie gładzić, przebierając po kolei delikatne kosmyki. Niższy był pewien, że jeśli czegoś nie zrobi, to za chwilę naprawdę odpłynie do krainy Morfeusza. Podniósł wzrok, wyrywając tym samym swojemu przyjacielowi włosy z ręki i popatrzył mu głęboko w oczy.

-Pocałuj mnie.

Widok tych ogromnych błękitnych oczu, wpatrujących się w niego tak natarczywie i słów, które go zaskoczyły, wywołały w rudym falę gorąca rozchodzącą się z wnętrza jego ciała aż do samych czubków palców. Nie zamierzał jednak zignorować jego prośby, tym bardziej, że sam miał na to ochotę. Nachylił się nieco, objął ukochanego w pół i podniósł go do góry, niższy zarzucił mu ręce na ramiona i też się go przytrzymał, jego nogi dyndały wysoko w powietrzu, przez pewną chwilę chciał go nimi opleść, ale się powstrzymał na myśl, że przecież są w szkole. Przez dłuższą chwilę patrzyli sobie w oczy. Kuroko oblizał swoje usta i odrobinę przechylił głowę w bok, zamknął oczy i przybliżył swoja twarz do twarzy rudego, trochę za wcześnie zamknął oczy i nie widział czy wszystko idzie dobrze, dlatego nie zmienił toru i przez nieuwagę zderzył się swoim nosem z jego. Gwałtownie otworzył oczy i odrzucił głowę ku tyłowi.

-Przepraszam – wypiszczał zaciskając powieki. Był zły na siebie, że znów z jego winy coś poszło nie tak.

-Nie szkodzi – cieszył się w tej chwili cieszył się, że jest na tyle silny, żeby móc go utrzymać jedną ręką, bo drugą oderwał od niego i pogładził go po policzku.

 -Spróbujemy jeszcze raz? – był cały czerwony.

-Oczywiście.

Tym razem to Kagami chwycił jego głowę i ustawił pod odpowiednim kątem, a następnie delikatnie przyciągał w swoją stronę, tak bardzo chciał go pocałować, poczuć słodki smak tych drobnych ustek. Już miał dosyć tego ciągłego próbowania, miał zamiar to zrobić tu i teraz. Oprócz Kuroko, nic innego go w tej chwili nie obchodziło, nic może oprócz grupki zbliżających się do szkoły uczniów, których głośne krzyki i śmiechy obaj usłyszeli już z daleka. Spojrzeli na siebie przerażeni i Taiga wypuścił ukochanego ze swoich objęć, sprawiając tym samym, że biedaczek upadł na podłogę, obijając sobie tym samym tyłek.

-Nic ci nie jest!? – wyższy rzucił się swojemu chłopakowi na ratunek, kucając tuż przy nim – Przepraszam - był gotów za to popełnić harakiri.

-Wszystko dobrze – spojrzał na niego jednym okiem, drugie miał zamknięte, przez to, ze odczuwał lekki ból.

-Dasz radę wstać? – podał mu rękę

-To nic takiego – chwycił ją i wsparł się na nim.

Kagami dźwignął go i ustawił do pionu, najpierw mu się bacznie przyjrzał, czy aby na pewno wszystko z nim jest w porządku a następnie bez namysłu zaczął rozmasowywać jego kość ogonową. Kuroko zrobił się cały czerwony, wyglądało na to, ze jego chłopak nie zdaje sobie sprawy z tego gdzie go dotyka, przyprawiając go tym samym o przyjemne dreszcze.

-Kagami, macasz mój tyłek – powiedział spokojnie.

-Ue! – odskoczył od niego w jednej chwili a potem spojrzał na własną rękę, która dokonała tak karygodnego czynu.

-Przepraszam! – wrzasnął zażenowany i ukłonił się, tym bardziej, że kolejni uczniowie właśnie weszli do budynku i zaczęli mu się przyglądać uważnie.

-Chodźmy już do klasy – kiwnął na niego.

-No ok. – podążył za nim z pokornie spuszczona głową.

* (dlaczego mam wrażenie, że te „brudne myśli” należały bardziej do mnie, niż do Kurosia? O.o). 
 

***

Kagami usiadł na swoim miejscu niepewnie, wyczekiwał na nadejście większej liczby ludzi i na nauczyciela, błagał żeby zaczęły się już zajęcia myśl o tym, co przed chwilą zrobił nie dawał mu spokoju, co chwila zerkał to na swoją dłoń, to ukradkiem na Kuroko. „Macałem jego tyłek! On musi mnie mieć za jakiegoś cholernego zbola, no nie mogę! Co on musiał sobie o mnie pomyśleć? Ja mogłem pomyśleć o tym wcześniej! Co ja zrobiłem!?”

-Kagami – podszedł do niego jeden kolega z klasy – Zrobiłeś 8 zadanie?

-Nie to wcale nie tak! Ja tego wcale nie zrobiłem celowo – wrzasnął zrywając się z miejsca

-Dziwnie się zachowujesz – z tyłu dobiegł go głos Tetsui.

-To nic takiego – odwrócił się mechanicznie, przybierając bardzo nieszczery, udawany uśmiech na twarz.

-Jesteś chory? – wspiął się na ławkę, żeby móc przyłożyć swoją rękę do jego czoła – Nie wygląda na to, żebyś miał gorączkę. Rano też wydawałeś się być zdrowy.

-Naprawdę nic mi nie jest – usiadł do ławki, ale nadal patrząc na chłopaka, jego dotyk go bolał – Ja tylko…

-Co? –rozłożył się na blacie, kładąc głowę na łokciu.

-Przepraszam…

-Za, co?

-No za to… - ściszył głos, by nikt ich nie usłyszał, – Że cię tam dotknąłem – spalił buraka.

-A, o to chodzi – wyprostował się – Nie masz się, czym przejmować. To było całkiem przyjemne.

-Podobało ci się? – popatrzył na niego zdziwiony.

-No jasne, to było całkiem miłe… - odwrócił głowę w stronę okna i udawał, że przez nie wygląda.

-To… to dobrze…

-No już cisza, zaczynamy lekcje – do klasy wszedł nauczyciel

Jeszcze nigdy nie cieszyli się tak bardzo z zaczęcia zajęć, tym bardziej, ze reszta klasy zaczęła im się bacznie przyglądać na pewno zastanawiali się oczy oni tam tak szepczą, a nie chciało się żadnemu z nich przed nikim tłumaczyć. To, że byli razem nie było łatwe do ukrycia, tym bardziej, że każdy z nich miał ochotę cały czas przebywać w towarzystwie drugiego, gdyby byli parą mieszaną, nie musieliby się ukrywać, nie byłoby to dla nikogo nic dziwnego, ale w takiej sytuacji nie bardzo mieli ochoty na durne plotki i podteksty, lepiej, żeby dla innych pozostali przyjaciółmi.

***

Po treningu, wszyscy byli dziś doszczętnie wykończeni, a w szczególności biedny Kagami, który po ostatnim wyczynie, czyli skoku-radości wykonanym przed Aidą dostał dziś taki wycisk, że ledwo był w stanie ustać na nogach. Z ledwością udało mu się doczłapać do szatni, gdzie bezwładnie opadł na ławkę. Ku przerażeniu całej reszty.

-Kagami umiera – wrzasnął Shinji.

-Wcale nie umiera – Teppei położył rudemu na ramieniu dłoń – Chyba… - dokończył, nie widząc z jego strony żadnej reakcji.

Za to Motobe przyłożył mu do policzka butelkę zimnej wody, co go od razu otrzeźwiło.

-Jednak nie umarł! – radośnie wykrzyknął Shinji podskakując do góry.

-To za mało by mnie zabić – Taiga usiadł na ławce i zaraz wypił całą zawartość butelki, jednym haustem.

To mu nieco pomogło, co i tak nie zmieniało faktu, ze jego nogi bolały go tak, jakby miały się zaraz rozpaść. Chciał się umyć, ale nie był pewien, czy wstanie i pójście pod prysznic będzie w granicach jego aktualnych możliwości. Trudno, jeśli zajdzie taka potrzeba pójdzie na rękach.

-Może ci jakoś pomóc – dosłownie wyrósł przed nim Kuroko. Nikt wcześniej nie zwracał uwagi na jego zatroskaną minę.

Cóż, szczerze wątpił czy byłby w stanie mu jakoś pomóc, niemniej jednak musiał zapytać w końcu się o niego bardzo martwił. Patrzyła na to jak ciężko oddycha i nie wiedział, co mógłby zrobić, żeby mu pomóc. Sam też był zmęczony, ale nie aż tak bardzo. Może chociażby pomoże mu pójść do prysznicy. Jak o tym pomyślał, to od razu się zaczerwienił, bo dalej zaczął go sobie wyobrażać zupełnie nago *. Więc postanowił zrezygnować ze swojego pomysłu, żeby nie wyjść na to, że wszystko zaplanował.

-Jeśli tylko mogę ci jakoś pomóc, to powiedź

-Możesz mi podać rękę – wyciągnął ją do niego.

Kuroko użył swoich wszystkich sił, jakie mu tylko zostały, aby pomóc mu wstać. Kagami ustał na nogach najpewniej jak tylko potrafił, ścisnął w podzięce rękę swojego chłopaka i chwiejnym krokiem podreptał pod prysznic. Ledwo pod nim stał, ale wiedział, że jeżeli chociażby przykucnie to nie będzie w stanie wstać i będą musieli go wyciągać a tego upokorzenia raczej by nie zniósł. Umył się szybko i wyszedł spod prysznica. Wszyscy inni zaczęli się już powolutku rozchodzić, teraz bardzo się martwił, że nie będzie w stanie dojść do domu, jednak, gdy zobaczył, kto na niego czeka od razu dostał dodatkowy zastrzyk energii, widok tych lśniących, spokojnych, niebieskich oczu, które wypatrywały tylko jego były dla niego lepsze niż morfina, czy amfetamina. Nic się nie mogło z tym równać.

-Odprowadzę cię – Tetsuya zadarł głowę, żeby spojrzeć mu w oczy.

-Dzięki – ruszył w kierunku wyjścia.

Wyszli z szatni, jako ostatni. Poruszali się bardzo wolno, żaden z nich nie miał siły iść szybko, Kagami był zmęczony po treningu, a jego przyjaciel zwyczajnie niewyspany. Chociaż układ taki jak teraz był całkiem dogodny, dla pary, która musi się ukrywać przed wzrokiem ciekawskich.

-Tylko się nie przewróć – zagadał Kuroko, gdy weszli w zakręt.

-A, czemu?

-Bo nie będę w stanie cię podnieść – powiedział całkiem spokojnie i poważnie.

-Ha ha! No dobrze – rozczochrał chłopakowi włosy.

-Cieszę się, że już się lepiej czujesz.

-No, a wiesz, co? – popatrzył na niego przekornie.

-Hm?

-To wszystko twoja zasługa – objął go ramieniem za szyję i wsparł się na nim.

-Ale jak to?

-Bo widzisz – podrapał się za uchem – Jakoś tak bardzo motywująco na mnie działasz.

-Acha.

„<<Acha>> jak zwykle tylko <<acha>>, stary mógłbyś się czasem wysilić” – pomyślał Taiga.

-A wiesz, tak sobie pomyślałem… - teraz się zaczerwienił.

-Słucham.

-Dziś to raczej, nie, ale jutro, nie wpadłbyś do mnie wieczorkiem, posiedzimy, pogramy w gry, czy co byś tam chciał.

-Randka?

-Ua! Tak na to patrzysz? – wzdrygnął się.

-Nie randka? – przechylił główkę w bok jak piesek.

-Randka… - dał za wygraną, demonstrując to głośnym westchnięciem, w końcu to miał na myśli, ale bezpośredniość przyjaciela zawsze go uderzała – No to jak? – popatrzył na niego z nadzieją.

-Z przyjemnością – uśmiechnął się delikatnie.

*(nie ma to jak robić z małego słodkiego Kurosia, małego słodkiego zboczeńca :3 Me Gusta normalnie)

Dziękuję za przeczytanie, zgodnie z tym co kiedyś powiedziałam: Jeśli będzie chociażby jedna osoba, która będzie czytać moje opowiadania, to ja na pewno będę je pisać.

Ostatnio nie dodałam kiedy pojawi się kolejna notka, bo zwyczajnie nie wiedziałam, czy ona się pojawi... dziś też nie mówię kiedy się pojawi, ale mogę zapewnić, że coś pojawi się w ciągu tygodnia, po prostu jak coś napiszę - to wam to wrzucę. A przez ten czas mam nadzieję, że Exorcista Was nie zaniedba