Shizuo x Izaya część 12

Witajcie, witajcie.
Na wstępie chciałabym przeprosić, za to, że nie dodałam tej części wczoraj, chociaż była już gotowa ale mam ku temu powód, a mianowicie, chciałam tu troszeczkę popisać, a nie miałam zbyt wiele czasu. Dziś mam :)
Minęło już troszkę, od opublikowania moich pierwszych wypocin, dlatego uznałam, że najwyższy czas wam podziękować Drodzy Czytelnicy za męczenie się ze mną!

Pierwszym, którym chcę podziękować są Guitarist i Kiasarin, bardzo prawdopodobne, że to dzięki Wam nadal publikuje, Wy mnie do tego zachęciłyście!
Kolejno składam podziękowania dark_doom i Kasi Świnder za męczenie się z moimi chorymi fantazjami :) że też nie uciekłyście, dodając mi sił, bym dalej pisała.
Do tego, witam Elya Wero w moich skromnych progach i dziękuję, za to, że byłaś w stanie przeczytać wszystko jednego dnia.
Wam wszystkim, które wytrzymywały moje "przepraszam! przepraszam! przepraszam!" Kurde zachowywałam się jak młody Onodera Ritsu z Sekaiichi Hatsukoi! Masara i za to Was jeszcze raz MUSZĘ przeprosić. Kurde znów to zrobiłam. 
Cieszę się, że spodobał Wam się mój styl pisania
Następnie wyrazy wdzięczności dla mojej Siostrzyczki, która czyta wszystko jako pierwsza, przed dodaniem notki i nie raz przylała mi zdrowo przez  łeb, gdy chciałam napisać coś naprawdę durnego.
Oraz dla moich wspaniałych Przyjaciół, którzy pomimo tego, że nie zawsze rozumieją o co chodzi a nie rzadko nawet o kim mowa :) to i tak czytają, to co stworzę i akceptują w pełni moje fantazję. 
Na koniec wielkie dzięki, dla wszystkich tych, którzy nie pozostawiają po sobie żadnego śladu, ale śledzą przygody naszych bohaterów.

Wszystkim wam:

Arigato!

Obiecuję, że nie mam zamiaru przestać!

A co do piżamki Shizuusia, myślę, że wyglądała tak:

Chociaż wolałabym (Izayuś pewnie też), żeby wyglądała tak:

A teraz sedno, czyli ostatnia część kolejnego opowiadanka.

"Jeśli to jest to, czego pragniesz" C.D.

 

Rano Shizuo, gdy tylko się obudził poczuł przyjemny kawowy zapach, nie pamiętał, kiedy ostatnio tak dobrze mu się spało. Rozciągnął się, odwrócił się w drugą stronę, spojrzał w miejsce, gdzie spał Izaya, nie było go tam, więc blondyn wstał, przetarł wierzchem dłoni lepiące się oczy i wszedł po ciuchu do kuchni. Jego utrapienie siedziało przy stole i popijało kawę.

-Zrobiłem też dla Ciebie – powiedział odwracając się.

-Dzięki – wyciągnął rękę po kubek – Dorzuciłeś tam coś. Prawda? – zawahał się.

-Za, kogo mnie masz? – rzucił spojrzenie pełne nienawiści.

-Za tego, kim jesteś, dlatego się martwię.

Orihara złapał za tamten kubek i wylał zawartość do zlewu.

-Sam se zrób! – wrzasnął!

-A żebyś wiedział, ze sobie zrobię! – zabrał się za to, wylewając nawet do reszty wodę z czajnika.

-Chciałem być miły – wzruszył ramionami Orihara.

-Miły to może być normalny człowiek, ale nie taki psychopata jak ty – nadal robił kawę.

-Uspokój się Shizu-chan, bo ci żyłka pęknie – a sam prawie krzyczał.

No i zaczęli się wyzywać nawzajem, czerpiąc z tego dziwną sadystyczną przyjemność. Shizuo chwycił go w końcu za czarne włosy i pociągnął jego głowę do tyłu.

-Słuchaj, ty chodzący źródle nieszczęść – warczał – Jak długo zamierzasz mi jeszcze uprzykrzać życie?

-Do końca twoich, albo moich dni – suszył zęby – A nawet i po śmierci nie dam ci spokoju. Także nawet nie próbuj mnie teraz wykończyć, bo przysięgam, że będzie jeszcze gorzej.

-Tsy… - puścił go. Usiadł i zapalił papierosa.

Orihara widział, ze potwór jest wściekły i to bardzo, ale co mógł zrobić, skoro te kłótnie jakoś same tak im wychodziły. Kochał je, obaj je kochali, one nadawały sens ich życiu. Spojrzał na niego ukradkiem, spodobał mu się widok jego poczochranych złotych loczków.

-Lubisz się na mnie wyżywać – powiedział już spokojnie brunet.

-Tak, ale nie bardziej, niż ty na mnie – zaciągnął się.

-Masz rację – zaśmiał się – To dla ciebie lepsze niż seks?

-Co masz na myśli – spojrzał na niego podejrzliwie.

Izaya wstał, a potem usiadł na kolanach Shizuo, twarzą do niego, zabrał mu papierosa.

-Czemu to znowu ja muszę przejmować inicjatywę – cmoknął go –Teraz rozumiesz? – nadal wyszczerzał zęby.

-Kiedyś, zedrę ci ten wredny uśmieszek z mordy.

-Tak… tak… - pozwoliłby blondasek go pocałował.

Potem Heiwajima przytulił go bardziej do siebie, tak by mogli poczuć jeszcze bardzie swoja bliskość, potem zacisnął mocno swoją pięść na udzie Izayi

-Ajć… - zaalarmował Orihara – Znów to samo? – kochanek już gryzł jego szyję.

-Powiedz to – brunet ujął twarz Shizu-chan w swoje ręce i przybliżył swoją do jego.

Ich usta dzieliło zaledwie kilka milimetrów, każde wypowiadane słowo ich dziwnie łaskotało.

-Co? – jego oddech był bardzo ciężki.

-Że mnie pragniesz.

-Pragnę cię… - wyszeptał.

Izaya dopiero teraz pozwoliłby ich usta się zetknęły w namiętnym pocałunku, potem poczuł jak kochanek podnosi go i sadza na stole. Był lizany od obojczyka, po jabłku Adama aż po szczękę, wygiął się w tył. Wiedział, co konkretnie się szykuje, gdy jego spodnie zostały przez tego potwora, wręcz zerwane. Znów, zadrapania i ugryzienia, posypały się na całym jego ciele. Zaakceptował to. Zamknął oczy i dał blondynowi robić z nim, co zechce.

-Ach… - Westchnął głośno – Nie tak… mocno… - Złapał jego rękę i próbował odciągnąć.

To był ich drugi raz, nie było łatwo się przyzwyczaić do samego faktu, że potworek wciska mu palce, a co dopiero do tego, że za chwile w niego wejdzie. Jeśliby mógł odwlekałby ten moment w nieskończoność, ale raczej Shizu-chan by się na to nie zgodził. Widział doskonale jego rozpalony wzrok. Już i tak zdawał sobie sprawę z tego, że samo przygotowywanie go wystawia jego rządzę na wielką próbę. W końcu już nie wytrzymał.

-A! – Wrzasnął Orihara z bólu.

Jak się tego spodziewał, na początku nie było przyjemnie, ale z czasem, musiał się powstrzymywać, by nie krzyczeć z rozkoszy. Na szczęście Shizuo na to za bardzo nie pozwalał, zasłaniając jego usta, swoimi własnymi. Silne ramiona ściskały go uporczywie. Twardy blat może i nie był najwygodniejszym miejscem na takie igraszki, ale była w tym coś, co go tak bardzo podniecało. Ten facet, jego roziskrzone spojrzenie, doprowadzały go do szaleństwa, w tej chwili jakiekolwiek hamulce przestawały istnieć. Nie ważne było, że 20 minut temu mieli się ochotę pozabijać, teraz istniało tylko to i teraz.

Heiwajima i tak się powstrzymywał, naprawdę nie chciał zrobić nic aż tak za mocno, ale cóż, przecież, na co dzień i tak było mu ciężko się kontrolować, a co dopiero mówić o sytuacjach, takich ja ta. Pragnął go, tak bardzo i właśnie to go najbardziej denerwowało, ale nie to teraz miało znaczenie. Gdy patrzył, jaką przyjemność sprawiał drugiemu, miał ochotę na więcej i więcej. Błądził dłońmi po jego ciele, jakby rozpaczliwie chciał zapamiętać, każdy jego szczegół.  

-Nie przestawaj… - wydyszał w końcu Izaya, jakby czytał w jego myślach.

Obaj czuli się cudownie, zapomnieli zupełnie o tym, że tak właściwie, to się przecież nienawidzą.

                                                                              ***

Brunet siedział oparty o ramię Shizuo, dobrze mu było, w tej pozycji.

-Ej… Shizu-chan- powiedział – Mogę tutaj zostać?

-He? A nie masz może swojego mieszkania? –spojrzał na niego wkurzony.

-Mam…, Ale nie bardzo mam siłę, do niego pójść…

Heiwajima uświadomił sobie właśnie, że to znowu jego wina.

-Dobra – powiedział i wstał.

Jego kochanek upadł na kanapę.

-A ty, dokąd się wybierasz? – widział, jak zaczyna zbierać się do wyjścia.

-Do pracy…

-Kłamiesz, dziś nie miałeś pracować.

-No dobra, po prostu, nie chcę, żebyśmy zbyt długo razem przebywali – podszedł do niego i przykrył kocem.

-A to, czemu? Przecież jest milutko…

Doskonale wiedział, czemu.

-Bo im dłużej ze sobą przebywamy – nachylił się nad nim – Tym bardziej mam ochotę cię zabić.

-Rozumiem – złapał go za szyję i pocałował – I vice versa.

Heiwajima uśmiechnął się i delikatnie rozplótł obejmujące go ręce. Dlaczego był tak szczęśliwy? Zostawiał go przecież w swoim mieszkaniu samego, a wiadomo, co on kombinował? Przecież to on, a on jest zdolny do wszystkiego.

-Bądź grzeczny! – krzyknął wychodząc.

                                                                               ***

Shizuo całe popołudnie spędził błąkając się tu i tam, było już bardzo późno, gdy przyszedł do mieszkania. Od razu skierował się do Izayi, miał nadzieję, nie właściwie to lękał się, że już go nie będzie. Spał on jednak grzecznie na kanapie. Popatrzył jak słodko wygląda, mając ręce tuż przy buzi, z subtelnym uśmiechem na twarzy. Pogłaskał go po głowie, delikatnie, żeby go nie obudzić. „Jak śpi, wygląda tak niegroźnie, jakby był zupełnie nie tą kanalią, którą jest” – pomyślał i pocałował go w policzek.

Orihara tylko uśmiechnął się pod nosem dyskretnie, tylko udawał, że śpi.

Dziękuję po raz kolejny.

Następna notka pojawi się 9 maja.
Napiszę jeszcze jedno opowiadanie z Shizayą a potem wezmę się za inną parkę, ale spokojnie nie mam zamiaru zakończyć romansiku Informaorka i Potworka, tylko znów mała przerwa.
W następnej notce wyjawię kim będzie następny tajemniczy paring:). Dodam też małe intro dla nie wtajemniczonych.