Kagami x Kuroko część 1

Witajcie moje Kochaniutkie Misiaczki,
zanim zacznę, muszę odpowiedzieć na kilka zagadnień.
1. Na pewno nie mam zamiaru zakończyć z Shizayą
2. Kocham, dręczyć Izayę, ale nie aż tak bardzo jak niektórzy... 
3. Zauważyliście, że najpierw dodaje opowiadania w postaci "części", a następnie dodaje całość w postaci "rozdziałów". Robię tak dla wygody czytelników, którzy po raz pierwszy tutaj zaglądają. Wchodzą, patrzą część 16, i troszkę pewnie przerażenie jak tu przebrnąć i gdzie jest początek. A druga sprawa, przecież mieszam różnymi paringami i po prostu karty na górze służą ułatwieniu odszukania całości.

Nio, a teraz sedno sprawy.
Bardzo dziękuję za ciepłe przyjęcie Kurosia i Kagusia.
Dobra, nie będę więcej pisać, życzę miłego czytania.

„Czasem drobne gesty, znaczą więcej, niż wielkie słowa”

Było już bardzo późno. Temperatura powoli zaczynała spadać, dla kogoś, kto stał w miejscu mogło być bardzo zimno, ale nie dla niego, nie dla kogoś, kto jeszcze chwilę temu kozłował piłką po pustym boisku, próbując wymyślić jakąś nową taktykę. Jemu było ciepło, podniecenie związane z grą zawsze dawało o sobie znać, serce uderzało mu o wiele szybciej niż normalnie, a każdy mięsień był naprężony.

Wysoki młodzieniec odbijał piłkę w świetle ulicznych lamp, chwycił ją w obie ręce, zawahał się a następnie wymierzył nią wprost do kosza.

-Świetny rzut – ktoś zaklaskał za nim.

-Uaa! – wrzasnął na ten dźwięk, – Kiedy? Jak ty tu!?

-Byłem tu już od dłuższego czasu.

Odpowiedział mu o wiele niższy chuderlaczek.

-Jak zwykle, nie zauważyłem cię… - opuścił ręce.

-Jestem przyzwyczajony – podniósł piłkę – Zagramy? – podał ją.

-Jasne.

Wyższy bez problemu z nim wygrywał, patrzył z satysfakcją jak Kuroko zaczyna ciężej oddychać a jego włosy zaczynają mu się przyklejać do mokrego czoła. Nie trudno było go pobić, jeden na jednego nie miał najmniejszych szans, ale nie potrafiłby sobie wyobrazić, gdy bez niego. Nawet nie chodziło tutaj o jego unikalne zdolności, ale o sam fakt, ze byli razem, a jego postawa koiła nerwy w każdej chwili, nie ważne jak były rozdygotane.

Zawiał chłodny wiatr. Sam się wzdrygnął, a potem pomyślał o koledze, który był w przeciwieństwie do niego cały spocony. Odechciało mu się już tu sterczeć, podszedł do ławeczki i podniósł swoją bluzę i zarzucił na plecy Kuroko, a potem zaciągnął mu kaptur na głowę.

-Skończmy już – powiedział ściągają mu sznureczki.

-Jeszcze mogę – zadarł głowę, by mu się lepiej przyjrzeć.

Spodobało mu się to jak na niego spojrzał. Lubił patrzeć w ten pełen spokoju błękit.

-Nie – położył mu ręce na ramionach – Starczy na dziś, jeszcze się przeziębisz – puścił go – Ja tam – stęknął schylając się po piłkę – wolę nie ryzykować.

-Jak już chcesz – otulił się szczelniej bluzą.

Taiga już szedł, ale zauważył, że kumpel nadal stoi na boisku. Odwrócił głowę.

-Idziesz?

-Tak – podbiegł do niego

Kaptur zsunął mu się z czoła, Kagami mu go delikatnie poprawił, jak robią to mamusie dbające o swoje dziecko (:))

Obaj lubili ze sobą przebywać. Czuli się bardzo swobodnie. Chociaż nie należeli do zbyt gadatliwych osób, dobrze im się rozmawiało o różnych pierdołach a najlepiej o ich ukochanej koszykówce. Teraz jednak dłuższy czas milczeli.

-Dobra, to nara – Rudy chciał się już rozdzielić.

-Poczekaj, oddam ci bluzę.

-Nie trzeba – podszedł bliżej – Tobie się bardziej przyda. Oddasz mi jutro.

Dotknął koniuszkami palców jego policzka, był bardzo zimny i lekko wilgotny. Sam nie wiedział, czemu to zrobił, to był impuls. Zrobiło mu się głupio, a w dodatku Kuroko wzdrygnął się na ten gest i gwałtownie od niego odsunął. Spuścił głowę i zaciągnął bardziej materiał na oczy, ale pomimo tego widać było, że się zaczerwienił. Otworzył usta, żeby coś powiedzieć, ale nie bardzo wiedział, co to ma być.

-Pa – krótko i szybko zakończył to Taiga i odszedł.

Mały stał jeszcze przez chwilę, cały się trząsł. Nie rozumiał, czemu jego serce nadal tak szybko bije, skoro już dawno powinno się uspokoić po grze.

Gdy wrócił do siebie, od razu postanowił wejść pod prysznic, troszeczkę się spocił. Zrzucił z siebie ciuchy, nawet nie chciało mu się jeść, na samą myśl o jedzeniu czuł w żołądku dziwny ucisk. Wszedł pod strumień wody i przez dłuższą chwilę tylko pod nim stał. Ciepła woda opływała jego ciało i przynosiła mu ulgę, jeszcze chwilę temu trząsł się dziwnie, nie był pewien, czy coś mu nie zaczyna dolegać. Jak tylko się wytarł, zaczął zbierać ciuchy, które przedtem porozrzucał. Gdy wziął do ręki bluzę kolegi, przez chwilę się jej przyglądał, potem podniósł ją wyżej, najpierw rozglądając się, czy nikt go na pewno nie widzi i nieśmiało powąchał ją. Pachniała dokładnie tak jak on, zapach jego potu i ulubionego żelu pod prysznic. Zawsze mu się podobał ten zapach. Bardzo intensywny i hipnotyczny. Ścisnął materiał w dłoniach, a potem wrzucił ją do pralki, ubrał się w piżamkę, a na koniec nastawił pranie.

***

Nazajutrz Kuroko podszedł do ławki przyjaciela i wyciągnął w jego kierunku zawiniątko.

-Proszę – podał mu je.

-Przydała się? – Odebrał ją i rozwinął – Ładnie pachnie. Uprałeś ją?

-Tak.

-Nie potrzebnie.

-To nic wielkiego – usiadł do siebie

-Ale i tak dzięki – posłał mu uśmiech odwracając się przez ramię.

***

Tego samego dnia Kagami zastanawiał się całe przedpołudnie, czemu tak bardzo ciągnie go do tego, by spędzać coraz więcej czasu z jego przyjacielem. Było mu bardzo dobrze w jego towarzystwie, zawsze ten spokój mu się udzielał, uspokajał go, lecz ostatnio już tak nie było. Jakieś dziwne uczucie pojawiało się w okolicy jego serca, taki dziwny ucisk, mimo to był przyjemny. Chciał być blisko niego. Nie rozumiał, co się z nim samym dzieje.

Zobaczył, że jego kolega wychodzi już ze szkoły, długo musiał się rozglądać, nim go dostrzegł wśród uczniów. Zdecydował się na coś i teraz nie mógł już zmienić decyzji, pomimo, że bardzo się bał.

-Kuroko! – wydarł się za nim.

-Coś się stało? – odwrócił się.

-Nie – w jednej chwili do niego podbiegł – Mam pytanko.

-Słucham – podniósł na niego wzrok.

-Masz jakieś plany na sobotę? – odwrócił głowę, nie mógł mu teraz patrzeć w oczy.

-Siedzę w domu, jak zwykle.

-A może – podrapał się po głowie – Chciałbyś się wybrać ze mną na miasto… No wiesz, siedzę całymi dniami sam… - tłumaczył nerwowo – Fajnie byłoby się od czasu do czasu gdzieś wyrwać. Oczywiście, jeśli nie chcesz, to się nie zmuszaj! To tylko taka propozycja, nic więcej! – odetchnął.

-Dobrze – odpowiedział krótko.

-Co!? Naprawdę!? Super! – cieszył się zbyt bardzo, jak na zwykły wypad z kolegą.

-W porządku, przecież nie mam i tak nic do roboty. To do jutra – machną ręką – Zgadamy się.

Tetsuya szedł do domu, trochę zły, że przyjął jego zaproszenie. Wiedział, że to tylko zwykły wypad z kolegą, nic więcej, ale czuł jakieś takie dziwne podniecenie na myśl o tym. Ostatnio trochę się tym wszystkim przejmował, aż za bardzo, niż to było konieczne. Oczywiście na zewnątrz był jak zawsze oazą spokoju, ale w środku, coś się w nim gotowało, za każdym razem, gdy Kagami był blisko, a gdy przypadkiem go dotknął, to już w ogóle tracił rozum. Był zbyt młody by zrozumieć, co teraz się z nim dzieje. Lecz bardzo chciał z nim wyjść, pomimo swoich obaw.

Dziękuję za przeczytanie.

Kolejna część 26 maja