Hijikata x Okita część 1

Oto i pierwsza część tego opowiadanka. Dziękuję, za ciepłe przyjęcie, tej parki :*
Jak już wspomniałam starałam się pisać w humorem takim, jak w Gintamie.
Zobaczymy czy mi się udało :)
Zapraszam do czytania.

Dodatkowa postać, która pojawia się w opowiadaniu: Kondo Isao, dowódca, lat około 25, słowo, którym się go najlepiej określa "idiota", nazywają go również Gorylem. Zakochany w Otae, jest jej prześladowcą. 

 No to teraz zaczynamy!

„To nie był pocałunek!”

W Edo było całkiem spokojnie. Nawet za spokojnie, dlatego Okita zaczynał się zajebiście nudzić. Wykorzystał już limit swoich wrednych dowcipów na ten tydzień i tak za to, połowa oddziałów, miała chrapkę na jego głowę. 

                Siedział oparty pod ścianą ze swoją przepaską na oczach, udawał, że śpi, a tak naprawdę podsłuchiwał innych.

                -Ej, Sougo – wrzasnął Kondo.

                Odchylił opaskę i spojrzał na niego.

                -O, co chodzi?

                -Widzę, że nie masz nic do roboty…

                -Jeśli, znów mam śledzić Otae, to zapomnij! – znów chciał się położyć spać.

                -Nie, tym razem nie o to chodzi – machał nerwowo ręką – Mam mały problem i wygląda na to, że tylko ty mi możesz pomóc.

                -Tylko ja? – zainteresował się.

                -Co miałeś na myśli mówiąc, że tylko ja mogę ci pomóc – patrzył zażenowany na wielką stertę papierzysk.

                -No, bo widzisz, mam trochę roboty… - drapał się po głowie – A Otae, wyjeżdża za miasto, no i sam rozumiesz, że to niebezpieczne. Ha ha ha i muszę ją ochraniać. He He He. Rozumiesz prawda?

                -Ani trochę – popatrzył z rządzą mordu na dowódcę.

                -O, co chodzi Kondo, wzywałeś mnie?

                W tej chwili do pokoju weszła osoba, którą jeszcze bardziej miał ochotę zamordować, ze swoim nieodłącznym papierosem w zębach.

                -Ach, jak dobrze, że już jesteś Toshi – tłumaczył goryli policjant – Razem z Sougo zajmiecie się tym przez ten weekend.

                -A, co to takiego? – Też spoglądał na papierki.

                -Tak troszeczkę… Mi się to ustało…

-Zaraz, zaraz, chcesz powiedzieć, ze mamy odwalić, całą robotę, za ciebie – Hijikata był nieźle wkurzony – A ty sobie jedziesz na wakacje?

-Właśnie! – Okita, w takich sytuacjach potrafił z nim współdziałać, chwycił za miecz.

-To nie tak, chłopaki… Ona naprawdę jest w niebezpieczeństwie. To jak misja, właśnie, to misja! Misja ochrony, tego, co jest dla mnie najważniejsze – Przesunął drzwi - Liczę na was! – Już go nie było.

-On nas normalnie, tutaj wyrolował – Toushirou, aż toczył pianę z gniewu.

-To wszystko twoja wina – Sugo spojrzał na vice dowódcę.

-Co, jak to, ja nic przecież nie zrobiłem.

-To zawsze jest twoja wina. Jesteś dla niego zbyt pobłażliwy, to ty cały czas z nim przebywasz, powinieneś mieć na niego jakiś pozytywny wpływ.

-Ej, od kiedy stałem się jak jego matka!?

- A ja jestem, zbyt zmęczony, nie mogę robić wszystkiego sam – ignorował go – Wiem, że ja też powinienem trzymać go twardą ręką, ale jestem taki zapracowany.

-Od, kiedy ty stałeś się jego ojcem!? – zaciskał pięść - Ej, słuchasz mnie? Nie przypominam sobie, żebym spłodził z tobą, tego beznadziejnego bachora!

-To twoja wina, więc sam się tym zajmij – zbierał się do wyjścia.

-Mowy nie ma – powstrzymał go, przystawiając mu miecz do gardła – Siedzisz w tym razem ze mną…

Spojrzał na niego, tym swoim zimnym, obojętnym wzrokiem.

-Pod jednym warunkiem – na jego ustach zaczął pojawiać się dziwny uśmieszek – Błagaj mnie…

-Oszalałeś!?

-To jak, sam sobie poradzisz?

Hijikata popatrzył, to na stertę, to na niego.

-Pomóż… mi… proszę… - wybełkotał, ledwo zrozumiale.

-Niedosłyszałem.

                -Pomóż mi… Proszę… - powiedział już normalnie.

                -Wybacz, ale nadal, niedosłyszałem, ktoś chyba w tym czasie spuszczał wodę.

                -Weź dupę w troki i mi pomóż! – wydarł mu się do ucha.

                -Dobra, przecież nie musisz tak wrzeszczeć – dłubał sobie małym palcem w uchu – A gdzie proszę?

                -Proszę – chwycił go za żabot/muśnik/apaszkę/ śliniak (Niepotrzebne skreślić. za ch*ja nie wiem, jak to się nazywa, chodzi mi o to, co ma przypięte pod szyją, konsultowałam to z paroma osobami i najtrafniejsza wydaje mi się apaszka), wysyczał przez zaciśnięte zęby, przygryzając filtr papierosa.

                Od razu się wzięli do roboty, chcieli to skończyć dziś i mieć święty spokój. Nie dobrnęli, nawet do ¼, gdy zastała ich trzecia w nocy. Wszyscy inni w oddziałach już smacznie spali.

                -Hej, Sougo, sporo Ci zostało? – spojrzał skonany, na towarzysza –Uaaaaaa!

                Przeraził się, gdy zobaczył go leżącego na papierach, ślina spływała mu po brodzie i było widać białka jego oczu. Uzmysłowił sobie, że poprzedniego dnia, on był jednym z tych, którzy mieli nocny patrol. Chwycił go za ramiona.

                -Weź się w garść – potrząsał nim – Nie zostawiaj mnie z tym wszystkim samego!

                -Siostrzyczko, to ty… Tak, już ci przynoszę sos tabasco… - mówił słabym głosem.

                -Nie! Twoja siostra nie żyje! Nie idź do niej. Słyszysz mnie, ty baranie!? – przywalił mu nieźle.

                Młody, Ocknął się i usiadł obok niego po turecku. Chwycił się za bolący policzek.

                -Chyba odpłynąłem – powiedział spokojnie.

                -Odpłynąłeś? Haron, już cię przewoził przez Styks! – papieros, prawie wypadł mu z ust -  Łap – rzucił mu parę monet – Przynieś sporo kawy, bo inaczej obaj wykitujemy.

                -Jak dla mnie już możesz zdechnąć.

                -I, po, co, ja go ratowałem – burczał pod nosem.

Pierwszy oficer wyszedł dokonać zakupu, jego przełożony zaś, przysiadł się do roboty.

                -Coś, długo nie wraca. Pewnie zwiał jak najdalej.

                -Wcale, że nie – na dźwięk, tego głosu Toushiego przeszył dreszcz, podskoczył przerażony.

                -Musisz tak ludzi straszyć?

                Okita stał w drzwiach trzymając w obu rękach kubki. Wzrok miał mętny. Postawił kilka kroków do przodu, kiedy się zachwiał i runął na podłogę. Dookoła się wszystko rozlało. Upadł wprost między nogami Hijikaty, a jego głowa zatrzymała się na jego torsie.*

                -Ej żyjesz? – Toushi zatroszczył się o niego i uniósł jego głowę za podbródek.

                -Ta, zakręciło… - zamilkł i zaczął mu się przyglądać – Ty, masz niebieskie oczy.

                -Co? – mrugał zdezorientowany.

                -Twoje oczy są niebieskie…

                -Znamy się już tyle lat! A ty dopiero teraz to zauważyłeś? –teraz się irytował.

                -No… Tak, jakoś wyszło… Śmierdzisz fajkami.

                -To ze mnie złaź i nie wąchaj!

                Sougo, oparł się ręką o podłogę, próbując przenieść na nią ciężar, nie zorientował się od razu, że akurat tam jest rozlana kawa, poślizgnął się i hyc **, upadł tak niefortunnie, że swoimi ustami dotknął ust vice dowódcy. Przez moment obaj byli tym tak zaszokowani, że kompletnie nic z tym nie robili. Patrzyli tylko w dal szeroko otwartymi oczami.

                -Uważaj – brunet odsunął go od siebie, odwrócił się od niego. Serce waliło mu jak oszalałe.

                Drugi był tak zdziwiony tym, co zaszło, że nie mógł nic powiedzieć. Dotknął swojej wargi, rozciął ją, albo o swój, albo o jego ząb. Trochę go bolało. Polizał swoje zęby, poczuł metaliczny smak.

                -Idź już spać, posprzątam tu – odezwał się znów Hijikata – Dziś i tak do niczego, w takim stanie mi się nie przydasz… *** - nie patrzył na niego.

                Kiwnął głową i posłusznie wykonał polecenie. Nie miał ochoty dziś pracować, chciał iść spać, bardzo chciał, tylko czy po, tym będzie w stanie tak po prostu zasnąć?                 

* (głupia jestem, co ja robię :/). 
**(o podłogę <<zostałam zmuszona do dopisania tego przez mojego Beta>>)
***(WoW ciekawe tak naprawdę, do czego jeszcze mógłby mu się „przydać”) 

Dziękuję, za przeczytanie, kolejna część niebawem...