Hijikata x Okita część 2

Zgodnie z obietnicą, dodaje kolejną część, zapraszam do czytania i dziękuję ponownie, za to jak ciepło ich przyjęłyście, bo wątpię, żeby zaglądał tu jakiś facet...

Postać, która pojawia się w opowiadaniu dodatkowo: Yamazaki Sagaru, członek Shinsengumi, pełni funkcję szpiega, jest mało wyrazistą postacią, ale ja go osobiście bardzo lubię. Często widuje się go z rakietą tenisową, w serii 2 ujawniono jego dziwne zamiłowanie do anpan (to rodzaj bułek)

"To nie był pocałunek!" c.d.

 

                Około godziny 11.00, niewyspany i niewypoczęty Hijikata wziął się za papierkową, robotę. Postanowił sobie odpuścić inne obowiązki i wziąć na siebie także robotę Okity. W zasadzie przez cały dzień starał się go unikać, ta wczorajsza sytuacja był dość dziwna. Postanowił całą robotę już dokończyć sam. Wolał się nie narażać na docinki z jego strony. Nawet, gdy spotykali się na korytarzu odwracali od siebie wzrok.

                Pomieszczenie nadal pachniało rozlaną kawą, przypominając, o tym, co się wydarzyło. A teraz sam musiał się zajmować tym dziadostwem.

                -Zdaje mi się, czy mnie unikasz?

                -Uaaa – znów wrzasnął, gdy usłyszał ten znajomy głos.

                Młodzik stał w drzwiach, opierając się o futrynę. Teraz dopiero mu się uważnie przyjrzał. Wyglądał jak zazwyczaj, może z wyjątkiem lekko podkrążonych oczu i spuchniętej dolnej wargi.

                -Co ty, tu robisz? – wybełkotał – Lepiej idź, sobie odpocznij.

                -W zasadzie, to przyszedłem ci pomóc – przysiadł się obok.

                -Nie trzeba, poradzę sobie – przymrużył oczy – Twoje usta, co ci się stało.

                Pędzelek trzasnął w ręku Sougo.

                -Nie, wiesz, od czego to? – warknął.

                -Aaa… - zaczął się nerwowo drapać uśmiechać i drapać po głowie – O to, chodzi… Powinieneś na przyszłość bardziej uważać.

                -To była twoja wina.

                -Niby, jakim cudem? To ty się przewróciłeś, a później poślizgnąłeś.

                -Ale jakbyś nie siedział dokładnie w tym miejscu, nie upadłbym na ciebie.

                -Teraz to już za ostro, wszystko naciągasz!

                -Wcale, nie, lepiej, żebyś się nie urodził.

                -Giń draniu! – Chwycił za paczkę papierosów.

                -Ale się wkurzasz, w zasadzie, to nawet musiało ci się to podobać.

                -Chyba sobie kpisz – przypalił fajka.

                -To pewnie, pierwszy raz, gdy dotykałeś warg, które nie pochodziły z dzielnicy czerwonych latarni.

                -Jeszcze byś się zdziwił gnojku… - powiedział spokojnie, patrząc w dal.

                -Ta jasne, takiego pocałunku, na pewno nigdy nie przeżyłeś.

                -To nawet nie był pocałunek! A swoją drogą, to na pewno był twój pierwszy… - spojrzał na niego z wyższością.

                -Zdziwił byś się – zarumienił się lekko.

                -Nie wydaje mi się – uśmiechnął się – Takie dziecko jak ty, na pewno nie ma o tym zielonego pojęcia.

                -Nie traktuj mnie, jakbym był dzieckiem!

                -Jesteś nim!

                -Odwołaj to! – do tego momentu, rozmowa przebiegała w miarę spokojnie.

                -Lepiej zajmij się robotą, bo inaczej będziemy tu siedzieć do usranej śmierci!

                -Ty… - złapał go za kołnierz, nie patrząc mu w oczy – Nigdy nie zrozumiem, dlaczego Kondo wybrał takie zero, na swojego zastępcę, zamiast mnie!

                Hijikata, oderwał jego dłoń i przewrócił go na podłogę. Rzucił niedopałek. Potem oparł się rękami po obu stronach pierwszego oficera, przybliżając się do niego.

                -Całe życie będziesz miał o to, do mnie pretensje? –wywarczał – Zaakceptuj to! Jestem starszy, wiem, że już dziś przejąłbyś moją pozycję, ale daruj sobie! Bo ja tak łatwo się nie dam – patrzył na jego słodką buźkę i na to jak przygryza zawzięcie wargi – Zrozum to – powiedział już spokojnie.

                -Nigdy! Nigdy tego nie zaakceptuje! – zamknął oczy i próbował wstać.

                -Sougo – chwycił jego dłoń i ścisnął – Uspokój się…

                W tej chwili, do pomieszczenia wszedł Yamazaki. Bułki, które przyniósł rozsypały się po podłodze.

                -Ups.. Przepraszam, nie chciałem wam w niczym przeszkadzać… - zszokowany zamknął drzwi z powrotem.

                Ta dwójka z początku nie rozumiała, jego dziwacznego zachowania. Potem dopiero załapali, że dla kogoś z boku, to musiał dość jednoznacznie wyglądać. Odskoczyli od siebie jak oparzenie. Na ich policzkach pojawiły się lekkie rumieńce.

                -Trzeba by mu potem, jakoś to wyjaśnić… - zaczął Okita – Jeszcze pomyślą, że może mnie coś łączyć z czymś takim jak ty.

                -Nie ma potrzeby, nigdy nie tknąłbym dziecka.

                -Jak mam ci udowodnić, że nie jestem już dzieckiem!? – znów się irytował.

                -Jesteś nim… - dotknął delikatnie rozcięcia na jego wardze – Twoje zachowanie o tym świadczy.

                -Nie chce, żebyś mnie tak traktował – jego dotyk, go bolał, ale pozwoliłby robił to dalej – Jestem mężczyzną, dorosłem! Czemu tego nie zauważasz?

                -Może, dlatego, że zawsze będziesz dla mnie, tym malutkim Sougusiem – przeniósł swoją rękę wyżej i zaplątał ją w jego włosy - Który chciał, żebym nazywał go senpai i przyglądał mi się z daleka.

                -Zauważyłeś…

                -Oczywiście… - uśmiechnął się.

                -Kiedyś na pewno cię prześcignę. Jeszcze zobaczysz.

                -Mam taką nadzieję – ku rozpaczy Okity, zabrał swoją rękę.

                -Co do tego pocałunku…

                -Zapomnij o tym, nawet nie można tego tak nazwać.

                -Nawet w tym jesteś ode mnie lepszy, bo to naprawdę, był mój pierwszy.

                -Daruj sobie, powiedziałem, że nawet nie można go nazwać ty mianem. To był wypadek – przybliżył się do niego – Gdyby był prawdziwy, gwarantuje ci, że błagałbyś o więcej.

                -Jesteś starym, zboczeńcem, wiesz o tym…

                -Sam zacząłeś. A teraz bierz się za te papiery. Nie mam ochoty na kolejny dzień z nimi.

                -Tu akurat – spojrzał na starte – Muszę się z tobą zgodzić.

Skończyli, późno. Ledwo żywi doczłapali się do swoich kwater, niemal w mgnieniu oka zasnęli.

                                                                                         

Koniec kolejnej części, w planie jest jeszcze jedna, lub dwie, zobaczymy jak wyjdzie. Postaram się dodać następną część pojutrze. 

Dziękuję, za przeczytanie