Shizuo x Izaya

Ohayo!
Potraktujcie mnie jako takiego yaoistycznego Świętego Mikołaja, który kocha Was Dzieciaczki obdarowywać prezentami z każdego powodu!!!

Oto i mój prezencik dla Was, na Dzień Dziecka:

„Kinder niespodzianka”

Izaya spał sobie smacznie przytulony do brzucha Shizuo, było wcześnie rano, gdy obudził ich obu dzwonek do drzwi. Brunet przekręcił się śpiąco i ponaglająco dźgnął kochanka w bok.

                -Co tam…? - mruknął zaspany…

                -Drzwi… ktoś się dobija.

                -Ta… no i co z tego?

                -Weź idź otwórz… Wkurza mnie to.

                -To pewnie akwizytor… jak cię to tak wkurza, to sam otwórz… - przekręcił się.

                -Ej, to twoje mieszkanie! – nie dawał za wygraną.

                -Przesiadujesz tu tyle czasu, że prawie jest już też twoje. Jesteś bardziej irytujący, niż ten koleś! – zerwał się i usiadł.

                Obdarzył Oriharę nienawistnym spojrzeniem i powoli wstał. Drugi podniósł się zaraz za nim.

                -Skoro i tak wstałeś, to nie mogłeś zrobić tego za mnie!? – zirytował się blondasek.

                -Oj, tam, oj, tam – odpowiedział mu rozkładając teatralnie ręce i podchodząc do drzwi.

                Otworzył je powoli, zakładając przy tym uśmiech nr 8, gotów zjechać akwizytora od góry do dołu, tak, że nie wiedziałby, którędy ma wrócić do domu, Shizo stał tuż za nim, ale on miał zamiar odesłać go do szpitala.

                Drzwi się uchyliły i obaj zamarli w przerażeniu.

                -Shizu-chan… - Odezwał się informator, mrugając – Co rzesz ty zmajstrował? – spojrzał na niego cynicznie.

                -To… to… to nie ja…

                -O ile mi wiadomo, to twoje mieszkanie!

                -No tak…, ale… ale…

                -Żadnego, „ale”, Shizu-chan! Lepiej się przyznaj, kiedy zamierzałeś mi powiedzieć o tym, że jesteś ojcem?

                -Ej, Izaya, chyba nie myślisz!? – próbował się tłumaczyć.

                Spojrzał po raz kolejny pod drzwi i nadal nie wierzył, temu, co widział, tam w nosidełku, spało sobie smacznie małe dziecko! Miało, co najwyżej pół roku, ubrane w żółciutkie śpioszki, z zielonym smoczkiem w buzi, tuż obok stała duża, czerwona torba, a na niej leżała jakaś karteczka, podniósł ją energicznie, brunet zajrzał przez ramię i zaczął czytać na głos:

                -„Jesteś cholernie nieodpowiedzialny! Umówiliśmy się, że dziś to ty zajmujesz się naszym dzieckiem, wiem doskonale, że jesteś w mieszkaniu! Bądź mężczyzną i weź odpowiedzialność, za to, co zrobiłeś, odbiorę ją wieczorem, w torbie masz wszystkie potrzebne rzeczy” – skończył – No, no…, ale z ciebie ogier…

                -Proszę cię, on nie jest mój! – zgniótł karteczkę w rękach.

                -Ale, jakby na to nie patrzeć, został przyniesiony do ciebie, weź za to odpowiedzialność, jeśli już zrobiłeś jakiejś dzieciaka, zachowaj się dojrzale.

                W tej chwili maleństwo zakwiliło, a blondyn spojrzał na niego przerażony, nie zdążył nawet się ogryźć. Izaya natomiast, zamiast się przestraszyć, zaśmiał się i podniósł go z nosidełka, przytulając do siebie, natychmiast tym uspokajając.

                -Aleś ty śłodziutki…. Jaki aniołecek… – przemawiał do niego pieszczotliwe – Niu-niu-niu takie malusie. Taki, jaki słodziaczek….

                Heiwajima patrzył, z jaką czułością i delikatnością, jego kochanek obchodzi się z bobasem, i jaki jest przy tym szczęśliwy.

                -Izaya, ty lubisz dzieci prawda?

                Już w głowie ułożył sobie plan, że to jemu powierzy opiekę nad tym dzieckiem, sam nie chciał do tego przykładać ręki, z resztą on nie potrafił się kontrolować, a dzieci są takie, kruche, delikatne, malutkie, bałby się, że zrobi mu jakąś krzywdę.

                -No jasne, że lubię… - odpowiedział rozmarzony brunet – Są takie kochane… i im młodsze, tym można je lepiej wychować, zawsze się zastanawiałem, czy można wychować drugiego mnie…

                Blondasek zbladł totalnie, jego plan legł w gruzach, co, jak co, ale z nim, niemowlaka nie mógł zostawić, on był chyba jeszcze gorszy niż on sam. Więc najdelikatniej jak tylko był w stanie odebrał dzieciaka z rąk drugiego, wysilając przy tym wszystkie mięśnie, by zrobić to jak najsubtelniej. Maluszek, natychmiast zaczął płakać.

                -No widzisz, co zrobiłeś? – Orichara w mgnieniu oka znów znalazł się przy bobasku, robiąc jakieś głupie miny.

                -Rany, co ja mam robić? – był załamany.

                -Zająć się nim… - spojrzał mu w oczy.

                -Łatwo ci powiedzieć. Trudniej jest to zrobić.

                -Poradzisz sobie – zniknął w pokoju i po chwili wyszedł kompletnie ubrany – Powodzenia, Shizu-chan – powoli wychodził z mieszkania.

                -Zaraz, czekaj, a ty, dokąd!? – nie wiedział jak się zachować.

                -Wracam do siebie, to chyba oczywiste – zrobił już kilka kroków.

                -Ej! Zaraz! Izaya! Weź mnie tu samego nie zostawiaj!

                Wykonał kilka ruchów, tak jakby chciał go gonić, przez moment zastanawiał się jak powinien postąpić, ale cichutkie płakanie niemowlaka przekonało go, że to jednak przy nim jest w tej chwili jego miejsce.

              -Jakoś sobie poradzimy? Prawda? – podniósł niemowlaczka do góry, przyglądając się mu, na moment przestał płakać, ale zaraz zaczął znowu – Proszę cię, nie płacz…

Zabrał wszystkie rzeczy dzieciaka, ułożył go w nosidełku i usadowił na kanapie, potem zaczął przeglądać zawartość czerwonej torby: mleko w proszku, pieluszki, ubranka na zmianę, zabawki i takie tam, nic, co wskazywałoby na to, kim jest matka owego bobaska. Załamany przeczesał sobie dłonią włosy. Jeszcze w takiej sytuacji nigdy nie był. Na pewno on go nie zrobił, wiedziałby przecież, że jakaś kobieta, z którą się przespał zaszła w ciążę, na pewno by mu powiedziała, poza tym na karteczce było napisane, że ona się z kimś umawiała, ale na pewno nie z nim. To wszystko było jakąś koszmarną pomyłką. A dodatkowo ta menda zostawiła go z tym wszystkim samego, przecież od razu było widać, że miał, co do dzieciaków o wiele lepsze podejście. A on, potwór Ikebukuro, jak miał się nim zająć, bez wyrządzania mu krzywdy? Nazwanie sytuacji tragiczną, było za małym słowem… to była apokalipsa…

Zerknął na maluszka, wyglądało na to, że gdy rozmyślał, zdążył się uspokoić i zasnąć, to dobrze, teraz miał czas się ogarnąć, umyć się, ubrać, zjeść śniadanie i napić się kawy, by uzyskać energię na ten ciężki dzień. Miał tylko jakieś marne podstawy na temat tego, jak trzeba się zajmować dziećmi, nie pamiętał czasów, gdy Kasuka był mały, sam był wtedy jeszcze małym dzieciaczkiem. Zrobił ze sobą porządek, zerkając, co chwili, czy „jego” dzidziuś przypadkiem jeszcze nie wstał, na szczęście był na tyle miły i nie obudził się do czasu, aż jego opiekun skończył jeść, wtedy rozpętało się istne piekło. Zaczęło płakać, a raczej wydzierać się w niebogłosy i nie zanosiło się na to, żeby przestał, próbował wszystkich sposobów, żeby go zabawić, ale nic nie przynosiło efektu. Zamierzał już się poddać i zawiedź go na policję, niech oni się nim zajmą, ale znowu z panami w niebieskim, nie chciał mieć znowu do czynienia. Zadzwonił telefon.

                -Halo! – odebrał zirytowany.

                -Masz go przy sobie – to był głos Izayi.

                -No…

                -To się nie wydzieraj przy dziecku!

                -Sam się drzesz, on z resztą jeszcze głośniej! Poza tym, jak mogłeś mnie szmato, zostawić samego?

              -No ładnie, jeszcze ucz, go takich brzydkich słów!

              -Izaya, nie wku*wiaj!

-Shizu-chan! Uspokój się, masz niemowlaka przy sobie.

Jakie to było wkurzające, że w tym przypadku był zmuszony się z nim zgadzać.

-Dobra… ty na pewno wiesz, sam jesteś jak dzieciak, czego mogą małe dzieci potrzebować, gdy tak ciągle płaczą?

-A dawałeś mu jeść?

-Próbowałem, ale nie chciał.

-W pieluszce ma sucho?

-W pieluszce?

Zbladł totalnie, zapomniał, że małym bobaskom trzeba zmieniać pieluszki,

-No tak, dokładnie tak…

-I… I… zaya…, nie możesz tu przyjechać?

-Wierzę w ciebie, w końcu, ze wszystkim jesteś w stanie dać sobie radę.

-Teraz, to ja jednak wątpię – chciało mu się płakać.

-Twój dzieciak, twój problem – zaśmiał się.

-Błagam, przyjedź tu…

-Oj, oj, aż tak? Wpadnę po południu, na razie mam sporo spraw na głowie.

-Odwołaj!

-Nie mogę, ja muszę pracować, żebyś mógł siedzieć z dziećmi w domu.

-I-za-ya…

-To pa. Całuski…. – rozłączył się

-No i co ja mam, sam począć – zwrócił się do maluszka – Spróbujemy zmienić ci tą cholerną pieluszkę.

Ułożył niemowlaka na kanapie i powoli zaczął rozpinać śpioszki, a potem pieluchę, no tak, nie przewidział tego, a raczej powinien, w końcu w liście napisane było, że przyjdzie „ją” odebrać, to była dziewczynka.

Nie od razu, ale jakoś mu się udało, po licznych próbach i błędach, mała miała już sucho. Potem udało mu się ją nawet nakarmić. Liczył, na odrobinę odpoczynku.

-Ale jak ty masz na imię… Nie mam zielonego pojęcia… jesteś śliczna jak kwiatuszek, dlatego dla mnie będziesz Megumi… Podoba ci się.

Dziewczynka zagaworzyła z aprobatą, chyba jednak jej się spodobało.

Shizuo, naprawdę sądził, że będzie gorzej, ale nie było wcale tak źle, pomimo, że dzieciak dał mu ostro w kość, to były też momenty, gdy był naprawdę zadowolony, że akurat trafił tutaj. Szczególnie, gdy zaczynała się głośno śmiać. Nie sądził, że da radę, ale jednak się mylił. Pomimo, że było miło, dostał nieźle w kość, około południa, po nakarmieniu „córeczki”, położył się na kanapie, a ją ułożył sobie na klatce piersiowej, słyszał, chciał chociaż na chwilkę zamknąć oczy.

***

Orihara, tak jak obiecał po południu wpadł zobaczyć jak blondyn radzi sobie z opieką, zastał go śpiącego w najlepsze a dziecko leżąc na jego torsie, cichutko wydawało z siebie różne sylaby, bawiąc się radośnie dźwiękami. Popatrzył jak słodko razem wyglądają, Shizuo z dzieckiem wyglądał imponująco. Dookoła panował istny bajzel: rozsypane mleko po podłodze, wszędzie pieluchy, zabawki i Bóg jeden raczy wiedzieć, co gdzie jest jeszcze.

-Dałaś Shziu-chan popalić, prawda? – Podniósł ją i przytulił.

-Da… bu… ba… ba…

-To chyba znaczyło, ze tak…. – zaśmiał się – Chyba nie jesteś głodna, co? Zajął się tobą? Och… jakaś ty urocza… - rozczulał się patrząc na nią…

Przyszedł tutaj, nie po to, by mu pomóc, ale chciał zobaczyć, jak matka bobasa go odbiera.

Heiwajima poruszył się, macając swoją klatę, zerwał się gwałtownie i zaczął rozglądać.

-Co ty tu…? - Odezwał się patrząc na kochanka obejmującego Megumi.

-Wpadłem, pomóc. I oczywiście zobaczyć jak sobie radzisz w roli świeżo upieczonego tatusia

-Rychło w czas – chwycił za fajki. Przez ten czas nie miał jak zapalić.

-Ej, co ty robisz!? – oburzył się – Wyjazd z tym na dwór.

-Co, to moje mieszkanie?

-Ale nie zapominaj, kto tutaj też jest – przytulił bardziej do siebie bobaska.

-No dobra, już dobra – zaczął zakładać buty – Obiecujesz, że nie zrobisz jej krzywdy?

-Shizu-chan? Ty jej nie zrobiłeś, a ja miałbym?

-No sam nie wiem… - podrapał się po głowie.

-Oj, przestań – przez pięć minut jej nie zdeprawuje.

-No ok. – zaufał mu, ten jeden raz.

Jak tylko Heiwajima zniknął z oczu, malutka zaczęła płakać. Izaya znów zamiast się przestraszyć uśmiechnął się i potraktował to jak wyzwanie. Jak to dobrze, że on wielki pan informator posiadał szeroko zakrojoną wiedzę z wielu dziedzin, również z tego jak należy odpowiednio zaopiekować się dziećmi, byłby świetnym ojcem. Zaczął podrzucać i bawić się z dziewczynką, co od razu ja uspokoiło i zamiast płakać, zaczęła głośno się śmiać. Bardzo szybko wrócił też jej drugi opiekun, najwidoczniej się bardzo martwiąc.

Całe popołudnie spędzili już we trójkę, dwóm osobom, łatwiej jest się zająć niemowlakiem, niż jednej, dlatego żaden nie narzekał.

-Izaya, a co ty robiłeś przez cały dzień – zagadał do niego Shizuo, gdy ten karmił Megumi.

-To chyba oczywiste, musiałem się dowiedzieć, czyje to dziecko.

-No i?

-Co, „no i”? To chyba oczywiste, że nie minęła godzina a ja już wszystko wiedziałem.

-Co!? – wstał gwałtownie, gotów pozabijać.

-Spokojnie, spokojnie.

-Czyje ono jest?

-Na pewno nie twoje, o tym wiedziałam od początku. Gdyby było twoje, wiedziałbym o tym jeszcze wcześniej, niż kobieta, która zaszłaby z tobą w ciążę.

-I musiałeś mi dogryzać!?

-Ci… - położył sobie palec na ustach – Nie chcesz jej chyba przestraszyć.

-Kto… to…? – wycedził przez zaciśnięte zęby, starając się hamować.

-Jej matka, to dobra kobieta, młoda, ale opiekuje się nią jak tylko może, daje radę, natomiast ojciec, to jakiś nieodpowiedzialny palant, zostawił ją samą, gdy dowiedział się o tym, że spodziewa się dziecka – pocałował bobaska w czółko.

-Wiesz kto to, znasz ich?

-Skontaktowałem się z jej mamą, żeby się nie martwiła, co do ojca, to chyba jednak lepiej, że to ty się nią zająłeś.

-Ta jasne.

Nie potrafił siebie wyobrazić, że jest ktoś gorszy do opieki nad dziećmi oprócz niego. On ze swoją brutalną siłą i delikatne dzieciątko – to nie było za dobre połącznie.

-Naprawdę, on nie Zająłby się nią lepiej niż ty – wstał i przysiadł się obok kochanka.

Shizuo otoczył go ramieniem i zaczął się przyglądać prawie swojej córeczce.

-Nie wiem, co za idiota, nie chciałby takiego skarba… - pogłaskał ją po główce.

-Co, nie, Shizu-chan – spojrzał mu głęboko w oczy.

Heiwajima potarł czubkiem swojego nosa o nos kochanka, a potem dotknął swoimi ustami jego. Megumi zaczęła głośno piszczeć z radości, gdy jej opiekunowie zaczęli się całować (mała yaoistka, rośnie  :3). Doskonale obaj wiedzieli, że za chwilę nadejdzie moment rozstania z dziewczynką.

Gdy tylko przyszła jej matka, zaczęła ich żarliwie przepraszać z kłopot, nie wiedziała jak mogła się pomylić, gdy tylko odchodziła razem z małą, ta zaczęła głośno płakać.

-Pa… pa… kochanie – pomachał jej na pożegnanie Orihara.

-Trzymaj się – powtórzył za nim blondyn.

Drzwi się zamknęły. Brunetowi zrobiło się jakoś smutno, a całe mieszkanie wydało się za ciche i za spokojne, przytulił się do kochanka. Shizuo, przycisnął go bardziej do siebie i pociągnął nosem/

-Będziesz płakał? – zapytał się go informator.

-Nie, no, co ty, oszalałeś? – odwrócił głowę – Tylko jakoś tak…

-Mi też… - ukrył oczy w materiale białej koszuli, drugiego.

Obaj zdążyli się już do niej przywiązać, i bez ukrywania, już jej im brakowało.

***

Położyli się spać, oczywiście razem, Izaya ziewnął głośno.

-Shizu-chan…. – zagadał – Ja chcę dzidziusia…

-Co? – parsknął śmiechem.

-No normalnie, chcę mieć takie maleństwo do kochania.

-Haha! Nie wiem, co ty sobie myślisz, ale ja nie jestem w stanie ci w tym pomóc, bo wiesz, nie wiem, czy łapiesz, ale dwóch facetów nie może mieć razem dziecka.

-Wiem, a pozwolisz mi zrobić jedno z jakąś kobietą? – zapytał podchwytliwie,

-Mowy nie ma – złapał jego głowę i bardzo mocno wcisnął mu twarz w poduszkę.

Orihara zaczął klepać dłonią, dając znać, że zaczyna mu brakować powietrza.

-No to sam widzisz – wydyszał po złapaniu oddechu.

-No niestety, przykro mi

 -A może adoptujemy?

-A, co będziesz z takim dzieciakiem robił?

-Oczywiście, spróbuję go wychować, tak, żeby był tak wspaniały jak ja! – wykrzyknął entuzjastycznie.

-No teraz to już na pewno mowy nie ma! – znów wcisnął mu twarz w poduchę.

-Już, już żartowałem – uwolnił się – Po prostu chciałbym mieć dziecko.

-Pogadamy innym razem– teraz wynagradzając mu wszystko, przytulił się do niego.

-No dobrze.

-Ty wiesz, prawda? – głaskał go po plecach.

-Co?

-Gdzie mieszka ojciec Megumi.

-No…

-Więc gdzie?

-Tuż nad tobą, dlatego jej matka się pomyliła.

-Naprawdę.

-No tak, sprawdziłem…

W tej chwili, Heiwajima zerwał się z łóżka i w pośpiechu zaczął zakładać na siebie codzienne ubrania.

-A ty gdzie się w nocy wybierasz? – zainteresował się brunet.

-Do tego palanta, wytłumaczyć mu, jakie ma cudnego dzieciaka.

-Czekaj! – tak samo wstał – Ja muszę to zobaczyć!

KONIEC

 Mam nadzieję, że prezencik, wam się chociaż troszeczkę podobał, pisałam na szybkiego, ale mam nadzieję, że nie jest źle!