Hijikata x Okita część 7

Hej Misiaczki!
Powrót do normalności, czyli dodaję w normalnym tempie kolejne opowiadania.
Dziś bez zbędnych ceregieli przechodzę do sedna

"Zawsze będę przy tobie" C.D.

Okita siedział w jakiejś ciemnej uliczce, nie chciał się pokazywać swojemu opiekunowi na oczy, nie lubił go, taka bardzo go nie lubił, czumu to akurat on musiał tu z nim przyjść, ktokolwiek inny, każdy byłby lepszy od niego, ale to musiał być akurat on.

Rysował spokojnie jakimś patyczkiem po piasku, gdy nagle usłyszał:

-Hej, mały, co ty tu robisz?

 Nie odpowiedział im nic, tylko dalej robił swoje.

-Słyszysz mnie!? Jesteś głuchy czy co?

Rzucił im pełne gniewu spojrzenie. Obok niego stało pięciu dorosłych mężczyzn, każdy z nich wyglądał na ronina.Uciekałby, ale noga go bolała, nie miał szans.

-Więc jednak mnie słyszysz! Co taki szczyl robi w miejscu takim jak to? Uciekłeś mamie, co? Ładnie to tak – ten, który do niego mówił, zbliżył się – A może zobaczymy, czy mamusia, nie dała mu jakiś pieniędzy, co chłopaki?

-Odczepcie się ode mnie – żachnął się Sougo, gdy jeden mężczyzna podniósł go do góry, zamiarem „wytrzepania” z niego wszelkiego dobytku.

-Nie słyszałeś, co powiedział? – mały usłyszał znajomy głos –Masz go puścić!

Hijikata podszedł bliżej na jego twarzy nie malowały się żadne emocje, ale wewnątrz cały gotował się ze złości. Raz na Sougo, który mu uciekł i naraził się na niebezpieczeństwo. Dwa na tych gości, którzy chcieli mu coś zrobić. Cóż natrafili na nieodpowiedniego dzieciaka, bo on – Toushirou nie pozwoli mu zrobić najmniejsze krzywdy, nie wtedy, gdy jest od jego opieką.

Teraz bez słowa wymierzył celny cios w żołądek faceta, który trzymał Sougo. Maluszek wypadł mu z ręki i teraz bezwiednie leciał w dół, zaraz jednak bezpiecznie wylądował w ramionach opiekuna.

Cała reszta już się na nich szykowała, rozgrzewali ręce, chwycili za katany, tymczasem pierwszy poszkodowany dopiero się zbierał, zwijając się jeszcze z bólu.

Hijikata nie wziął ze sobą żadnej broni. Zlustrował ich od góry do dołu. Stwierdził, że żadna broń nie była mu konieczna do obrony. Nadal trzymał na rękach Okite, jak małą księżniczkę.

-Schowaj się – odstawił go bezpiecznie na ziemie.

-Pomogę! – odezwał się hardo.

-Za kilka lat na pewno. A teraz stań z boku i nie przeszkadzaj – stanął do niego tyłem.

-Ale…

-Żadnego „ale”!

Teraz się na niego nieźle wydarł. Wiedział, że sprawia tym małemu przykrość, ale nie chciał go narażać, wolał to od tego, że może zostać ranny w ferworze walki, tym bardziej, że gdy on sam wpadał w trans, nic nie mogło się uchować przed jego ostrzem. Lecz przysiągł sobie, że zawsze go obroni, niezależnie od wszystkiego.

Także przyszykował się do walki, nie miał ze sobą miecza, ale chwycił za stojący, opodal podłużny kawałek drewna,

-Prawie jak bokuto* – szepnął do siebie i ustawił się.

-Haha! Oszalał! Chce z nami walczyć tą dechą! Ha ha! – odezwał się jeden z przeciwników.

Na znak wszyscy ruszyli na niego. Ten tylko wyszczerzył zęby i zrobił zwinny unik, sprawiając tym, ze jego wrogowie wpadli na siebie. Zaraz potem uderzył jednego z nich z całej siły badyle w tył głowy, rozbijając ją. Polała się obficie krew. Następnie znów uchylił się przed ostrzem, które czyhało na niego za plecami i kopnął napastnika, w piszczel, było słychać głuchy chrzęst łamanej kości. Biedak upadł na ziemię i chwycił się za obolałą nogę, porzucił miecz, okazję tę wykorzystał Toushi, szybko chwycił za jego oręż, zapominając o drewnianej desce.

Młody, czarnowłosy samurai wpadł w szał bitewny, przez chwilę nawet nie dawał im najmniejszych szans na zwycięstwo. Siekał i ciął gdzie tylko i jak popadło. Czerwona ciecz… Dużo… Bardzo dużo… wszędzie… Jego twarz i ubranie w mgnieniu oka zastało zabrudzone. Wszędzie miotały się szkarłatne kropelki **. Pośród gwaru bawiących się ludzi i wszechobecnej muzyki i śpiewów, nikt nie słyszał wołania o pomoc.

Natomiast Sougo stał z boku i patrzył jak urzeczony na to, jak jego kohai sprawia cierpienie przeciwnikom, jak co raz to otwierają się im nowe rany, słuchał z zadowoleniem ich krzyków i błagań. Obserwował, z jaką gracją i nienaganną techniką walczył Toshirou. Chociaż sam tego nie chciał przyznać, ale niestety musiał, to zrobić. Ten cholerny Hijikata był nieziemsko utalentowanym szermierzem. Żaden z tych facetów nie stanowił dla niego najmniejszego wyzwania. Szał, rządza mordu, te słowa go w tej chwili opisywały.

-D… Demon!

Wykrzyczał jeden z nich, gdy tylko brunet zbliżał się do niego z szaleńczym uśmiechem, kołysząc się na boki, gdy ofiara czołgała się już po ziemi nie mogąc wstać.

-Przestań! Błagam! – biedak przewrócił się na plecy i zasłonił się rękoma.

Hijikata z przerażająco wyszczerzonymi zębami i grzywką zasłaniając mu niemal całe oczy podniósł miecz nad swoją głowę, ostrzem do dołu. Zaśmiał się opętańczo, gotów przebić mu gardło, albo serce.

-Nie! – wrzasnął biedak, gdy ostrze zaczęło się do niego zbliżać.

Wbiło się ono jednak głęboko w ziemię, tuż obok jego głowy, odcinając spory kawałek włosów.

-Wypie*dalać stąd! – wydyszał ciężko, przez zaciśnięte zęby, miał ochotę go zabić – Zanim zmienię zdanie!

Ci, którzy byli w stanie chodzić pomogli tym, którzy tego uczynić nie mogli i zwiewali w przerażeniu jak najdalej.

Toushi stał jeszcze chwilę w bezruchu, jego twarz, piękne, czarne, lśniące włosy ***, ubranie, były całe opryskane krwią, a dłonie całe w niej skąpane.

Jednym zgrabnym ruchem wyciągnął oręż z ziemi i szybkim a la cięciem otrząsnął go z resztek czerwonego płynu. Potem powoli podszedł do Sougo, tak, żeby go nie przestraszyć **** i ukląkł przed nim.

-Nic ci nie zrobili? – zapytał. Powoli się uspokajał.

Potrząsnął w odpowiedzi głową, że nie.

-Na pewno? – chwycił go delikatnie za bródkę i dokładnie go sobie obejrzał.

-Tak.

Wyrwał się i tym razem to on wyciągnął do niego rączkę dotknął delikatnie, jego ubrudzonej twarzy. Przyglądając się urzeczony plamom krwi.

Hijikata zupełnie nie rozumiał tego dziecka, z pozoru wyglądał jak zwyczajny, słodki, mały chłopiec, ale gdy tylko poznał go bliżej, teraz już w zupełności nic nie rozumiał. Był przerażający. To było adekwatne określenie. Ale on się go nie bał, nawet go rozumiał. Patrzył jak z ognikami w oczach Okita bawi się plamką krwi, nie zwracając uwagi na nic.

-No to słuchaj bachorze – brunet złapał małego za oba policzki i zaczął mocno szczypać – Jak jeszcze raz wywiniesz mi taki numer, to cię stłukę na kwaśne jabłko.

-Ał… ał… ał… Boli! – piszczał.

-I ma boleć! Żebyś zapamiętał!

-Dobra, dobra! Puść! – Miał już w oczach łezki.

-Dosyć tego dobrego! Jak ty się zachowujesz!? Wracamy do domu! – puścił go.

-Nie! – bez namysłu wtulił się w niego ***** – Będę grzeczny! Już będę grzeczny! Obiecuję! Zostańmy tylko do końca! Już nie ucieknę! Proszę, zostań ze mną do końca.

-Łoj, ubrudzisz się, jestem cały upaprany, ty też będziesz!

-Nie obchodzi mnie to – mówił już troszkę spokojniej – Ja jeszcze nigdy nie byłem na żadnym festiwalu! Proszę! – rozpłakał się.

-Łoj, łoj, już dobrze – także go objął, tak by go jeszcze bardziej nie ubrudzić – A mówiłeś, że nigdy nie płaczesz?

-Bo nie płaczę. Jestem już duży. Nie płaczę – płakał.

-Tak, tak… Chodźmy, na pocieszenie zjemy coś słodkiego.

Okita odsunął się od niego i otarł wierchem dłoni mokre oczy.

-To chodźmy… - wyszeptał nieśmiało. Od razu nieźle pocieszony tym faktem.

*Bokuto - drewniany miecz (dosłownie). Znany również pod nazwą bokken, ale ja wolę nazwę bokuto, jest rdzennie Japońska, natomiast bokken, to nazwa nadana przez europejczyków, znaczy dosłownie drewno/drewniany i miecz.

To tyle tytułem wyjaśnienia.

**(łiiiiiii!!! Nareszcie, nareszcie mogłam opisać coś krwawego. Łiiiiii!!! Oj jak mi tego ostatnio brakowało… Jak mi teraz dobrze…)
***(ta… ja kocham te jego kłaczki!!!)
****(Przestraszyć? Sougo!? Buahahahahahaha) 
*****(łoj, łoj, łoj<<łoj, zaczynam gadać jak Hijikata!!!>>, przepraszam za wszystko, to mój pierwszy shota) 

Dziękuję za przeczytanie :)

Cieszę się, ze mogłam tą część napisać, mówiąc szczerze po moich ostatnich dość nieciekawych przyznam szczerze, przesłodzonych i obrzydliwie uroczych wypocinach jak z KagaKuro, czy one-shot z Shizayą, mogłam napisać coś, co o wiele bardziej przypada mi do gustu. Stali czytelnicy doskonale wiedzą jak bardzo kocham krew, dużo krwi i ta dalej... Lubię krwawe scenki, tak to straszne, powinnam pisać jakie gore, a nie yaoi... Hmmm.. Jedno drugiego nie wyklucza, jak sądzicie?

Kolejna część w piątek. Być może ostatnia z HijiOki.

Zastanawiam się, czy jak mi stuknie 5000 wyświetleń, to może też napiszę jakiś bonusik... Zastanowię się a o kim byście chcieli?