Nezumi x Shion BONUS na Mikołajki.

Witam wszystkich (o ile ktokolwiek to czyta)

Dziś mamy Mikołajki, a że jestem Yaoistycznym Świętym mikołajem, który kocha sprawiać (nie)grzecznym dzieciom prezenty w postaci BL, to na dzisiejszą okazję przygotowałam dla Was opowiadanie o Nezumim i Shionie z anime No. 6

W zasadzie, to nie wiem, czy powinnam wprowadzać intro o tej parce, może ktoś z Was zapyta dlaczego. Otóż dlatego, że moje opowiadanie, bazuje na wydarzaniach PO skończeniu anime/mangi, dlatego też wszelkie spojlerowanie dla niezorientowanych byłoby z mojej strony wręcz okrutne i nie na miejscu.
Z przykrością muszę nieznających tej mangi/anime odesłać do obejrzenia/przeczytania, zanim zaczną czytać to opowiadanie. Z jednej prostej przyczyny, to jest jednym słowem za dobre, żeby sobie to psuć.

Co do znających tą historię, myślę, że każdy z nas po zakończeniu mangi/anime wyobrażał sobie ciąg dalszy przygód bohaterów. Ja dziś przedstawie swój pomysł na kontynuację, w odrobinę klimatycznej wersji.

Tak więc, Moi Mili, zapraszam na Mikołajkowe wydanie No. 6

Życzę mnóstwa wspaniałych prezentów, świetnej atmosfery i miłego czytania!

„Żadne rozstanie, nie jest tak bolesne, jak te, które kończy się obietnicą kolejnego spotkania”

Czy naprawdę sądzisz,

Że nic dobrego już cię w życiu nie spotka?

Czy do reszty porzuciłeś tą nadzieję,

 Którą tak rozpaczliwie starałem się zaszczepić w twoim sercu?

Odpowiedz…

                Śnieg okrył już całkowicie dachy domów. Padało nieprzerwanie niemal od dwóch dni, kto by pomyślał, że na te święta zima sprawi mieszkańcom No. 6 taki niespodziewany prezent? Zapowiadały się święta z prawdziwego zdarzenia.

                Ośnieżone uliczki przemierzał wysoki brunet, z długimi włosami upiętymi wysoko. Zakrywał się szczelnie ciemnym szalem przed tnącym wiatrem i małymi drobinkami ostrego jak brzytwa lodu. Biały dywan skrzypiał, gdy tylko jego ciężkie buty po nim stąpały.

                Doskonale wiedział, że dziś są święta. Zazwyczaj nie obchodził takich rzeczy, w tym roku też nie zamierzał, ale… Ta osoba uwielbiała tego typu błahostki. Przez to był bardzo nieznośny i… kochany. Dlatego właśnie na ten okres Nezumi postanowił zrobić sobie prezent i go zobaczyć. Chociaż na chwilę i przelotnie, ale żeby go spotkać, zobaczyć ten uśmiech, to ufne spojrzenie, gdy tylko zamykał oczy, miał go przed oczyma. Minęło już tyle czasu, kto by pomyślał, że nadal ten obraz nie zatarł się w pamięci. Lecz czegoś takiego nie mógł zapomnieć, choćby nie wiem jak bardzo pragnął zapomnieć o tym, co przeżyli, nie mógłby za bardzo był mu bliski, aby nie pamiętać. Chociaż mógł obserwować go codziennie, chociaż mógł się z nim spotkać każdego dnia, nie zrobił tego. Dlaczego? Nie zadawał sobie tego pytania. Po prostu tego nie chciał, czuł, że gdyby coś takiego zrobił, nie byłby w stanie powrócić do swojego codziennego życia. Więc czemu teraz do niego idzie, czemu teraz tak rozpaczliwie pragnie go zobaczyć. Nie przyznawał tego przed sobą, ale się stęsknił, tak mocno, że każda jego myśl, każde wspomnienie, było przepełnione bólem spowodowanym nieobecnością Shiona w jego życiu.

                Nie było problemu, żeby dowiedzieć się gdzie obecnie mieszka. Z resztą, znalazłby go nawet na końcu świata. Chociażby po strzępkach informacji. Stanął przed jego domem. Wysunął nos, który otulany był szczelnie szalikiem i spojrzał na ślicznie udekorowane drzwi. Uśmiechnął się delikatnie, mógł się tego po nim spodziewać. Takie rzeczy były dokładnie w stylu tego człowieka. Teraz, gdy już był tak blisko, przyszły obawy przed ponownym spotkaniem: a co jeśli go nie wpuści, co jeśli go już prawie nie pamięta, co jeśli go nie zastanie? Szalone, głupie, irracjonalne myśli zaczęły krążyć po jego głowie. Bo niby, dlaczego ta chodząca dobroć miałby nie wpuścić kogoś w święta, czemu miałby o nim nie pamiętać, skoro przeżyli razem tyle dobrych i złych chwil, niby gdzie miałby być tego dnia o tej porze. Odganiając od siebie wszystkie obawy zastukał niepewnie. Teraz najchętniej by stąd uciekł, ale nie zrobił tego. Drzwi uchyliły się powoli a tuż za nimi, pojawił się, tak jak go właśnie zapamiętał, jego Shion, jak zwykle z tą swoją niewinną miną, rozczochranymi włosami i bliznami widocznymi teraz jedynie na twarzy i szyi. Ubrany w niebieski sweterek i białą koszulę. Dokładnie, cały on.

Zastanawiałeś się może, dlaczego się spotkaliśmy?

Po raz pierwszy, po raz drugi i teraz?

Czy myślisz, że nasze spotkania można nazwać przeznaczeniem?

                -Nezumi…? – wyszeptał blondyn na widok przybysza.

                -Co się tak patrzysz, nie jestem duchem – nerwowo przestąpił z nogi na nogę.

                -To naprawdę ty? – jego oczy lekko się zaszkliły.

                -Tak, to ja – westchnął ciężko – Wpuścisz mnie? Na zewnątrz jest bardzo zimno.

                -Ja-jasne.

Odsunął się i pozwolił mu wejść do wewnątrz. Głowę miał zwieszoną i wydawał się być lekko zagubiony w tej całej sytuacji, co nie uszło uwadze drugiego.

-Czy mam sobie pójść? – zapytał rozpinając kurtkę.

-Nie, o czym ty mówisz?

Podniósł głowę, uśmiechnął się a po jego policzku spłynęła jedna ogromna łza.

-Coś się stało – Nezumi drgnął nieznacznie w jego stronę.

-Nie – pokręcił głową zaprzeczająco, wycierając twarz – tylko po prostu bardzo się cieszę, że cię widzę.

-Musisz mnie tak straszyć!?

-Przepraszam, ale nie mogę ich powstrzymać – teraz jego oczy były całe mokre, tak samo jak i policzki, nawet nie próbował już ich osuszać.

-Nie szkodzi – odwiesił kurtkę na stojący opodal wieszak.

-Wejdź, proszę – wskazał ręką w stronę pokoju – Zjedzmy coś razem.

-Dziękuję – powoli podążył we wskazaną stronę.

Tak się cieszył, na myśl, że ponownie będzie mógł go zobaczyć. Jednak reakcja drugiego była dla jego lekkim szokiem. Sam nie wiedział, czego miał się spodziewać. Głupio, w głębi duszy marzył o tym, że może rzuci mu się w ramiona, cały rozpromieniony. Ale jednak… Prowadził go tak zdystansowany i jeszcze dodatkowo płakał. Czyżby to spotkanie sprawiało mu aż tyle bólu? Przecież tego nie chciał. Czyżby znów zjawił się w jego życiu, aby zburzyć jego uporządkowane życie. Nie chciał tego.

Tak jak się spodziewał, cały wystrój był skromny, ale pełen ciepła i aż ociekał świątecznością. Ubrana choinka, aż uginała się pod nadmiarem ozdób, różnokolorowe światełka radośnie mrugały do wszystkich.  W środku stał jedynie mały stoliczek, kanapa, która najprawdopodobniej była tapczanem i w nocy pełniła funkcję łóżka, mała komódka i owe drzewko oraz półki wypełnione po brzegi różnymi książkami. Lecz najcieplejszym akcentem był mały kominek, w którym tlił się leniwie ogień. Cały pokój był wypełniony tą dziwną magiczną aurą, która zawsze otaczała Shiona, tylko jego.

-Nie mam nic specjalnego, ale… - blondyn wniósł do pokoju dwa nakrycia.

-Nie szkodzi, wystarczy cokolwiek, stęskniłem się za jedzeniem przygotowywanym przez ciebie – pomógł mu przenieść jedną miseczkę.

-Naprawdę chciałbym… - usiadł na kanapie.

-Wystarczy, wszystko wystarczy.

„Wystarczysz Ty”. Spojrzał na towarzysza przenikliwym spojrzeniem. „Czy on był kiedykolwiek piękniejszy?”

Przysiadł się obok i patrzył natarczywie na rozmówcę, pomimo upływu tylu miesięcy, nadal się nie zmienił, nic a nic. Nadal słodki, nieco roztrzepany i niezdarny, ten sam. Taki, którego zapamiętał. Nie wypominał, czy obiecali sobie, że ponownie się spotkają, ale nie miał zamiaru się nad tym zastanawiać. Są tutaj obaj, razem.

-Co u ciebie, opowiadaj – zagadał brunet unosząc łyżkę do ust.

-pomagał mamie w piekarni – nerwowo zaciskał palce na nogawkach swoich spodni – Mieszkam tutaj. Pamiętasz to dziecko, które znalazłem? Opiekuje się nim. Śpi w pokoju obok. Poza tym, nic ciekawego…

-Mogłem się tego po tobie spodziewać – uśmiechnął się – To naprawdę bardzo dobre – pochwalił jego potrawę.

-Dziękuję, a co u ciebie?

-Żyję tak, jak żyłem. Nic się nie zmieniło – nakrył swoje piękne oczy zasłoną rzęs.

-Przepraszam… - opuścił wzrok.

-Za, co?

-Że mi się nie udało zmienić twojego życia…

-Shion… - zaśmiał się, – O czym ty…?

- Czy naprawdę sądzisz, że nic dobrego już cię w życiu nie spotka? Czy do reszty porzuciłeś tą nadzieję, którą tak rozpaczliwie starałem się zaszczepić w twoim sercu? Odpowiedz…

Otworzył szeroko usta. Niby, co miał mu odpowiedzieć? Nie znał odpowiedzi na żadne z tych pytań. Nigdy, ale to nigdy się nad tym zastanawiał. Teraz dopiero zaczął o tym myśleć bardzo intensywnie. Spuścił wzrok, nie patrzył na rozmówcę. Nie mógł. Odezwał się dopiero po dłuższej chwili, niemal szepcząc:

-Najlepszym, co mnie w życiu spotkało… Byłeś ty…

Może i powinienem przeklinać dzień,

W którym cię po raz pierwszy spotkałem,

Ale nigdy bym tego nie zrobił.

Zamiast tego, ubóstwiam ten dzień.

-Nez-Nezumi – speszył się i zaczerwienił na twarzy.

-Przepraszam nie powinienem – żeby się uciszyć podniósł znowu łyżkę do ust.

-Nie, to bardzo miłe… - wybełkotał.

-Przepraszam, jeśli zniszczyłem Twoje plany nad dziś.

-Nie miałem żadnych planów…

-Na pewno, może jakaś dziewczyna? – zapytał, pomimo tego, ze bał się odpowiedzi.

-Nie żartuj – odstawił talerz, daleko od siebie.

-Bałem się, że wtedy i teraz, mogłem zniszczyć twoje życie… - powiedział szczerze i smutno.

- Nezumi, może i powinienem przeklinać dzień, w którym cię po raz pierwszy spotkałem, ale nigdy bym tego nie zrobił. Zamiast tego, ubóstwiam ten dzień.

-Dlaczego?

-Bo ja także cieszę, się, że mogłem cię spotkać…

-Ale teraz wiele się zmieniło. Prawda?

Kiwnął jedynie głową.

-Peszysz się.

-Przepraszam – zaplótł ręce i położył je na kolanach.

-Ty nie masz, za co.

Brunet cicho, delikatnie, niemal z sakramentalnym namaszczeniem rozłączył jego ręce i ujął jedną z nich. Przez chwileczkę ścisnął grzecznie jego palce, a następnie uniósł jego dłoń do swoich ust. Potulnie, ucałował ją, tak jakby dotykał najświętszą rzecz na świecie, niczym relikwie, czy kawałek samego bóstwa. Usłyszał, jak Shion łapie głośno powietrze do płuc, tylko jego oddech i trzaskanie w kominku rozdzierał tą ciszę.

Blondyn całkowicie oszołomiony tym gestem, zabrał rękę i przygryzł przez sekundkę wargi.

-Napijesz się teraz czegoś wybełkotał i wstał gwałtownie. Wyszedł z pokoju, bardzo szybko. Zabierając ze sobą naczynia

-Shion! – poderwał się także i wybiegł za nim.

Wszedł do małej kuchni, która najwidoczniej służyła jedynie do przygotowywania posiłków. Po brzegi zapełniona była różnorakimi słoiczkami i przyprawami. Przy zlewie stał blondyn i zmywał. Serwis stukał w pieniącej się wodzie

-Przepraszam, jeśli zrobiłem coś, lub powiedziałem nie tak – powiedział Nezumi.

-Nie… Ja tylko byłem zaskoczony. – wszystko ucichło – To było nawet bardzo miłe…

-Pomóc ci?

Podszedł bliżej i bez uprzedzenia przytulił się do jego pleców, oplatając go rękoma w okolicach brzucha. Jego zapach, ciepło jego ciała, były tak oszałamiające, że mając do dyspozycji tylko tyle, a niemal odchodził od zmysłów. Mając tylko to. Dmuchnął mu gorącym powietrzem prosto w kark. A następnie ukrył oczy w jego gęstych włosach

-Poradzę sobie. Dziękuję. – wyszeptał blondyn.

-Nadal jesteś taki uroczy… Niewinny… - oderwał się od jego głowy i pocałował delikatnie w szyję. A następnie odsunął – Nic się nie zmieniłeś.

-W twoich ustach brzmi to jak komplement – odwrócił się do niego i uśmiechnął szczerze.

-To był komplement – odwzajemnił uśmiech.

-Prawda, że dziś zimno? Napijesz się kakao?

-Chętnie… - przekrzywił lekko głowę patrząc na niego.

-Poczekaj chwilkę, zaraz zrobię. Możesz dołożyć do kominka, żeby nie zgasło? Drewno leży tuż obok.

-Oczywiście.

Zrobił kilka kroków w tył, nim zdecydował się oderwać od niego wzrok i wypełnić prośbę. Obok paleniska leżało sporo drewna, pan tego domu z pewnością skrupulatnie o to zadbał. Przykucnął i dołożył kilka niedużych kawałków, i poruszył nieco pogrzebaczem w popiele. Gdy tak tkwił, patrząc się w tańczące na węgielkach ogniki, coś zaczęło mu się wbijać w brzuch. Włożył dyskretnie rękę do kieszeni bluzy. Wymacał w niej to, co tam miał, a była to mała paczuszka. Najchętniej by stąd teraz wyszedł. Dostał to, czego chciał, nie miał zamiaru nadużywać jego gościnności, jednak chęć na to, aby nadal tu z nim pozostać, była niemal nieprzemożna. Poza tym nadal nie ofiarował mu swojego prezentu, a między innymi po o tutaj przeszedł. Usłyszał ciche kroki. Odwrócił się. Shion w blasku ognia wyglądał niesamowicie, teraz zastanawiał się, jakim cudem tak długo wytrzymał nie mogąc patrzeć na niego codziennie. Dźwignął się i wyprostował.

-Mam coś dla ciebie – wyciągnął paczkę.

-Co to? – odstawił kubki na stoliczek.

-Prezent dla ciebie – wręczył mu go i spojrzał w sufit.

-Dziękuję…, ale ja… Nic dla ciebie nie mam – posmutniał.

-Idiota! Niby jak miałeś mieć, skoro nie wiedziałeś, że do ciebie przyjdę!?

-Hehe… masz rację – podrapał się po głowie.

-Odpakuj.

Shion, tak jak został poroszony, ściągnął ozdobną kokardkę i rozerwał kolorowy papier. W środku znalazł książkę. Przyjrzał się urzeczony napisom na okładce: „Makbet”

-Szekspir – powiedział Nezumi wyciągając rękę, po to, aby dotknąć włosów przyjaciela.

-Tak żałuję, że dla ciebie nic nie mam… Dziękuję ci – spojrzał mu w oczy, jego znów były mokre od łez. Otworzył książkę i zaczął, co nieco czytać.

-Jesteś taki szczery.

W kominku ogień strzelił mocniej oświetlając twarze ich obojga. Mokre policzki blondyna świeciły jak promyki zachodzącego słońca. Wiatr świszczał za oknami niosąc za sobą maleńkie, iskrzące drobinki śniegu. Nad No. 6 zapadła późna, zimna, zimowa noc.

-Zostaniesz na noc? Nie wypuszczę cię dzisiaj – pokręcił nerwowo głową – Nie ma mowy, za oknem jest chyba z minus czterdzieści stopni!

-Jeśli chcesz żebym został, to zostanę, nie ma problemu.

-Chce! Bardzo chcę!

„Naturalny, zbyt naturalny”

-Co z tym kakao?

-Ach! – otworzył szeroko oczy – Zapomniałem! Poczekaj! – wybiegł.

Nezumi śmiejąc się pod nosem, usiadł obok płonącego ognia. W powietrzu poczuł zapach przypalonego mleka. To była taka przyjemna, niemal rodzinna woń. Czegoś takiego brakowało mu właśnie, gdy nie miał przy sobie blondyna.

-Przepraszam, trochę się wylało i przypaliło… - stanął przed nim Shion trzymając dwa kubki.

-Nie szkodzi. Chodź, siadaj, tu ze mną.

Kiwnął głową, podał jeden kubeczek drugiemu i przysiadł się.

-Tęskniłem, za tobą Shion… - napił się.

-Ja za tobą także – objął się rękoma.

-Zimno ci?

-Troszeczkę…

-Masz jakiś koc?

Kiwnął głową, w odpowiedzi, że tak.

-Więc go tutaj przynieś i się okryj.

Znów tylko pokiwał i wstał. Zjawił się po chwili z ciepłym szarym pledem, ale zamiast sam się nim otulić, zarzucił go na towarzysza. Nezumi nie protestował. Postanowił, że jego przyjaciel znajdzie inne źródło ciepła. O wiele lepsze. Złapał go za biodra i jednym ruchem przyciągnął do siebie. Od razu wtulił się w niego i dodatkowo okrył. Tak bardzo chciał dla niego najlepiej. Tak wiele chciał mu teraz powiedzieć, a tak bardzo nie mógł mówić. Na domiar złego blondyn zaczął się w niego tak słodko wtulać, zawsze był ufny, ale jemu ufał bardziej niż komukolwiek innemu na świecie. Zabawne, przecież, to on był tym, który zniszczył jego uporządkowane życie. A mimo wszystko, zawsze polegał na nim. Chociaż był dla niego szorstki i niemiły, to tak naprawdę troszczył się o niego i gdyby tylko o to poprosił, zrobiłby dla niego wszystko.

-Nezumi… - szepnął blondyn, wydychając głośno powietrze - Zastanawiałeś się może, dlaczego się spotkaliśmy? Po raz pierwszy, po raz drugi i teraz? Czy myślisz, że nasze spotkania można nazwać przeznaczeniem?

-Jeśli kierowało nami przeznaczenie… To było ono cholernie trafione. A jeśli to był przypadek, to najlepszy, jaki mógł się zdarzyć…

-Przypadkowe przeznaczenie… - oderwał się do niego z głośnym westchnieniem.

-Jedno drugie wyklucza…

-Nie sądzę… - powoli przybliżył swoją twarz do jego, a następnie złożył na jego ustach delikatny pocałunek, tylko delikatnie musnął swoimi wargami jego, nie pogłębiał pocałunku, jedynie tkwił tak przez kilka sekund.

-Co to było? – zapytał brunet, gdy tylko jego usta zostały uwolnione.

-Prezent ode mnie… - uśmiechnął się.

-Podobał mi się – znów go objął i ułożył jego policzek na swoim ramieniu.

Im dłużej obaj tkwili w tej pozycji, tym cieplej i przyjemniej robiło się tej dwójce. Z każdą minutą, a nawet sekundą zimno w pokoju, troski dnia codziennego, dawne urazy, wyrzuty sumienia, to wszystko, co prze tak długi czas w sobie dusili, nagle przestawało mieć najmniejszego znaczenia. Dogasający ogień w kominku, kakao, które już dawno zdążyło wystygnąć. Było bez znaczenia. Senność związana z dawanym sobie nawzajem ciepłem, zaczynała być coraz bardziej dokuczliwa. Głowa blondyna wtulona w ramię drugiego, stawała się coraz cięższa. Coraz trudniej było mu utrzymać otwarte oczy. Chciało mu się spać. Bardzo.

-Chodźmy spać – podniósł głowę.

-Dobrze – pogładził go po włosach. – Na pewno chcesz, żebym tu został?

-Nie bądź niemądry… - wstał. Koc, którym byli obaj przykryci spłynął, niczym ciężka szara mgła na podłogę. – Chcę, żebyś tu został… – podał mu rękę i pociągnął w górę.

Nezumi wiedział, że jego przyjaciel nie wypowiedziała całego zdania do końca. Brakowało dwóch słów, których obaj bali się użyć, brakowało, żeby na końcu zabrzmiało jeszcze: „na zawsze”. Jednak nic takiego nie padło. Zamiast tego nastała znowu długa cisza, przerywana jedynie przez trzaskanie w kominku. Shion bez słowa odsunął się i zaczął rozkładać łóżko. Znów będą spać obok siebie. Tak nie wiele, a tak wiele. Tak bardzo wyczekiwane, tak upragnione, poczucie bliskości, do której kiedyś już byli tak przyzwyczajeni. Czy nadal będzie tak jak dawniej?

-Musimy spać razem – zaśmiał się i spojrzał na bruneta.

-Przeszkadza ci to?

-Ani trochę – pokręcił głową.

Blondyn powoli zaczął rozpinać guziki swetra. Po chwili zdjął go i ułożył go zgrabnie na stoliczku. Teraz zabrał się za koszulę, z którą zrobił dokładnie to samo. Nezumi patrzył, jak jego przyjaciel powoli odsłania, kawałek po kawałku swoje ciało. Ukazując czerwone blizny oplatające jego ciało. W ciemnym pokoju, wydawały się niemal krwawe, przerażające i tak piękne. Na jego bladej skórze, wyglądały niemal uroczo, jakby istniały tylko i wyłącznie po to, aby ją ozdabiać, lepiej niż jakiekolwiek drogocenne kamienie. Takie piękne, pamiątka po tym jak przeżył, te blizny i płowe jak śnieg, mieniący się teraz na parapecie. Nie mógł się powstrzymać, aby nie podejść bliżej, nie przyjrzeć się temu widokowi jeszcze raz. Jednak za moment zakrył wszystko jakąś koszulką. Czerwona pręga była widoczna teraz tylko na jego nodze, szyi i policzku.

-Idziemy spać – położył się.

-Dobrze.

Także zaczął się rozbierać, trochę zmieszany tym, że przez dłuższą chwile tylko i wyłącznie patrzył, a teraz sam był obserwowany. Ze swoją wrodzoną gracją ściągnął bluzę, którą niedbale, ale zarazem elegancko zrzucił na podłogę. Tak samo resztę ubrań. Zdawał sobie sprawę, że jego blizny, nie prezentowały się wcale tak pięknie, jak drugiego, dlatego nie chciał odwracać się do niego plecami. Czuł jego wzrok na każdym skrawku swojego ciało. Przenikliwy i przyjemny. Gdy skończył sam podniósł wzrok, spotkał się z jego. Leżał otulony, niemal po sam nos, ale nie przestawał się patrzeć. Brunet podszedł i wsunął się pod kołdrę obok drugiego. Przylgnął do niego, otoczył ramionami, czuł drżące ciało, być może z zimna, być może z czegoś zupełnie innego.

Marzyłem o dniu,

W którym się ponownie spotkamy

Marzyłem, że będzie to dzień,

 W którym dowiesz się, jak bardzo Cię kocham…

Shion zacisnął powieki spod których ponownie wypłynęły łzy. Po raz kolejny w ten sposób dał dziś upust swoim uczuciom. Wtulił twarz w nagi tors przyjaciela. Położył rękę na jego tali, a następnie przesunął ją na jego plecy, musnął opuszkami palców ślad po oparzeniach. Brunet zadrżał, nie lubił, gdy ktoś go tam dotykał, ale tej jednej jedynej osobie na to pozwoli, zezwoliłby mu na wszystko, zrobiłby wszystko. Dlaczego? Może, dlatego, że go…

-Nezumi… - blondyn przekręcił się na plecy. Zarys jego konturów błysnął w blasku dogasającego kominka. Białe włosy wyglądały teraz jakby były zrobione z bursztynu, a blizny jakby były rubinami. Usta poruszyły się - Marzyłem o dniu, w którym się ponownie spotkamy. Marzyłem, że będzie to dzień, w którym dowiesz się, jak bardzo cię kocham…

Zaniemówił. To wyznanie kompletnie go zszokowało. Chyba sam czuł, to samo, co przed chwilą usłyszał. Tak bardzo ciężko było mu było oddychać, ale zarazem to było dla niego takie przyjemne uczucie. „Kocham. Tak bardzo kocham”

-Kocham cię, Shion… - w końcu i on cokolwiek wypowiedział, a raczej słowa same wyrwały się z jego ust, nie, nie z ust, wyrwały się prosto z jego serca.

Tej nocy nie mówili już nic więcej, jedynie patrzyli na siebie, tak długo, jak tylko starczyło im siły, póki, nie zaczęli przegrywać z sennością.  Śnieg za oknem padał coraz mocniej, ale za to wiatr ucichł. Płatki opadały spokojnie. Gdzieniegdzie na niebie widać było już gwiazdy. Jedna z nich właśnie spadała. Blondyn ostatkiem sił spojrzał przez okno i zauważył ten przypadek. Nie wypowiedział życzenia, nie musiał, wszystko, czego pragnął miał właśnie obok. Zasnęli.

***

                Poranek okazał się jeszcze mroźniejszy, niż poprzedni wieczór. Nezumi otworzył oczy. Nadal tulił do swojej piersi głowę ukochanego. Jasne, zwiastujące potężny mróz słońce przedzierało się do wyziębionego pokoiku. Może jeszcze będzie szczęśliwy, wczoraj w to uwierzył. Jednak dziś musiał już wychodzić. Wyplótł palce, które trzymał we włosach blondyna. Odsunął się od niego po cichu i delikatnie. Wysunął się z ciepłej kołdry. Od razu poczuł zmianę temperatury, dorobił się gęsiej skórki. Szybko zaczął się ubierać, żeby nie wychładzać tak bardzo organizmu. Chciał zostać tu dłużej, ale im bardziej odwlekałby moment rozstania, tym bardziej by podczas niego cierpiał.

                -Już idziesz? – z pościeli wyłoniła się głowa Shiona.

                -Tak, muszę – uśmiechnął się do niego smutno, zapinając bluzę.

                -Wrócisz tu jeszcze? – jego oczy był nadal zalepione, ale już widać, że w pełni się rozbudził.

                -A chciałbyś? – przykucnął obok łóżka.

                -Bardzo…

                -Więc wrócę… - chwycił go za podbródek i odchylił jego głowę ku tyłowi, pocałował go subtelnie. Odsunął się i przez chwilę patrzył mu głęboko w oczy – Wrócę do ciebie… - chciał wstać

                -Obiecujesz? – złapał go rozpaczliwie za rękę.

                -Tak, to obietnica. Przysięgam, że jeszcze się spotkamy. Wiesz, dlaczego?

                -Bo cię kocham?

                -Nie…, Bo ja tak bardzo kocham ciebie – pochylił się jeszcze raz i ucałował go w czoło. – Do zobaczenia – wyrwał się i skierował do drzwi.

                Shion opadł znów na poduszkę, otulił się bardziej. Starając się nie poruszać, rozejrzał się po pokoju.  Dwa kubki z kakao nadal stały na podłodze, obok wygasłego kominka. Niby nic nadzwyczajnego, ale stara, okładka książki bardzo się odznaczała na wyblakłej podłodze, jako jedyna nie odbijała złocistych promieni słońca. Tylko jej lśniące litery mieniły się smutnym blaskiem w słowo „Makbet”

Dziękuję, że mogłem cię spotkać.

KONIEC

Dziękuję za przeczytanie i jeszcze raz przyjmijcie moje życzenia na Mikołajki :*