Hikaru x Kaoru część 3

Ohayo!

Witam wszystkich po dłuższym czasie!
Troszkę się działo!

Jak zauważyliście zawiązaliśmy, dzięki Exorcysie, bardzo ciekawą współpracę z Red Shinigami, która jest tak kochana i zgodziła się dla nas rysować arty. Jestem pod ogromnym wrażeniem jej talentu! Jeśli jesteście ciekawi jej prac to macie link zboku (nie, nie ja zboku, chociaż ja tez zbok)

Ale o czym ja tu.... A tak! 
Wasze komentarze! 
Wasze pomysły co do rozwinięcia zakończenia tego opowiadania są bardzo ciekawe. Przyznam szczerze, że sama nie mam bladego pojęcia jak to opowiadanie się zakończy. Moje ogólne założenia wzięły w łeb, gdy tylko zaczęłam pisać i wszystko jakoś potoczyło się zupełnie innym torem, niż zamierzałam.Na początku na przykład, nie miało być żadnej wzmianki o kimś takim jak Yuu, którego z reszta chyba nikt nie polubił (oprócz mnie, ale jakbym mogła nie lubić osoby, która jest jakby tu powiedzieć moim własnym dzieckiem :P) i całe opowiadanie miało się rozwinąć w jednej chwili, przez to jak obaj chłopcy rozumieją co do siebie czuję no i hard seks i tak dalej, ale wyszło z tego smótne opowiadanie, łzawe romansidło. Szczerze, to nawet nie wiedziałam, że potrafię napisać coś takiego O.o
Nie, Tamaki się nie tnie.... Chociaż... To jest Tama-chan, po nim wszystkiego można się spodziewać. A z żalu po Haruhi to kto wie Ohoho! To jest on, a on robi różne dziwne rzeczy, takie jak hodowanie grzybów w kątach i tym podobne :P
Spokojnie, nie mam zamiaru nikogo karcić za to, że komentuje albo nie :D. To jest Wasza dobra wole, że chcecie mnie wspierać i za to Wam dziękuję. Piszę te opowiadania dla Was i każdy komentarz: czy to pochlebny czy wręcz przeciwnie jest dla mnie na wagę złota. A każda opinia jest dla mnie cenna, tak samo jak i zwyczajne zaznaczenie reakcji :)

Dziękuję wam za wszystkie komentarze! I zachęcam do komentowanie również opowiadań Exorcysty. Chłopak potrzebuje nieco wsparcia, dopiero zaczyna...

Przypominam też oczywiście o ankiecie, wasza opinia będzie dla nas ważna

Dobra, przed Wami kolejna część Hikaru x Kaoru... Chociaż może powinna mieć nieco inną nazwę? To już zostawiam Waszej ocenie.

Jeśli się nie boicie, zapraszam do czytania!

<--- POPRZEDNIA CZĘŚĆ

„Twoje…? Moje…? Nasze…?”

Dzień 3: „Nasza teraźniejszość” część 1

Przeciągnął się na białej pościeli. Pamiętał wszystko, co wydarzyło się się poprzedniego dnia. Zadrżał na ta myśl, ze ktoś mógłby się o tym dowiedzieć. Sięgnął po stojący na nocnej szafce telefon, żeby sprawdzić, która godzina. Wiedział, ze jest dziś sobota i może postać o wiele dłużej. Doskonale pamiętał o tym, ze musi się dziś z kimś spotkać. Gdy wyciągnął rękę po komórkę, potrącił ręka opakowanie tabletkach nasennych, które bym zmuszony wieczorem zażyć. Bez nich lub brata nie było możliwości, aby mu się udało usnąć. Cały słoiczek potoczył się grzechocząc po podłodze i ukrył pod łóżkiem. Schylił się po nie. Wziął do reki.

-Ty oszuście - usłyszał za sobą czyjś głos.

Znał go, aż za dobrze. Chciał się odwrócić, ale zanim to zrobił, ten ktoś złapał go za biodra i wciągnął siła na łóżko. W mgnieniu oka znów leżał na pościeli. A ten ktoś nachylał się nad nim z rozgniewanym wyrazem twarzy. Przestraszył się. Przecież miął spać sam. A co jeśli on coś wie?

-Przecież mięliśmy spać dziś oddzielnie - żachnął się. Zasłaniając lekko speszona twarz.

-Mięliśmy! Mięliśmy! - wyrwał mu opakowanie i nim potrząsnął - ale ty oszukiwałeś.

-Wiesz, że bez ciebie nie umiem zasnąć - podniósł się do siadu.

- Ja bez ciebie też nie - on się znów rozłożył wygodnie na brzuchu, podpierając sobie brodę rękoma.

-To nie tłumaczy tego że mnie nie posłuchałeś i tu przyszedłeś! - drapał sie po głowie.

-Ty się naćpałeś prochami! A ja, co miąłem zrobić!? Nie mogłem spać - podniósł się.

-Też trzeba było coś wziąć.

-Jasne - przewrócił oczyma - tylko, że...

-Tylko, co?

-Nie wpadłem na to... - mówił cicho.

Kaoru zaśmiał się się serdecznie. A brat za nim.  Jak mógł się na niego gniewać? Przecież zawsze stał za nim murem, nawet, jeśli robił rzeczy, które mu się nie podobały. Bał się, że mógł mówić przez sen, tak jak obawiał się się tego wczoraj i coś nieumyślnie wypaplać, ale spanie bez bliźniaka było dla niego istna tortura. Rzeczywiście troszkę wczoraj oszukał i zażył kilka tabletek, przez co udało mu się jakoś przespać cała noc, ale teraz zmartwił się, czy jego braciszek także się wyspał.

-A ty jak? Wyspany? - Zapytał się go, siadając na brzegu łóżka.

-Od momentu, gdy przyszedłem tutaj. Tak.

-No to się cieszę – popatrzył na podłogę.

-A ja się cieszę się, że masz dziś o wiele lepszy nastrój – podpełznął do niego i przytulił się do jego pleców.

-Przepraszam cię, że wczoraj musiałeś się tak o mnie martwić – podrapał go po włosach.

-Nie szkodzi. Najważniejsze, że już ci lepiej… Chcesz się dziś z nim spotkać? Na pewno.

-Tak – odsunął się od brata.

-On nie jest dla ciebie. Wiesz o tym.

-Jest idealny… - wstał.

-Tak ci się zdaje, po prostu nie znasz innych!

-Nie będę tego słuchał od ciebie – machnął ręką.

Co on sobie wyobrażał? Był jego bratem, nie ojcem. Nawet to, że się w nim podkochiwał nie dawało mu prawa, żeby tak mówić. Sam umówił się dziś z dziewczyną, więc niech się zajmie swoimi sprawami. Przecież tyle na to czekał.

W oczach chłopaka zakręciła się łza. Znów sobie o tym przypomniał. Nie powinien. Wydarzenia wczorajszego dnia, były dla niego ciężkim przeżyciem. To jak słyszał, że jego bliźniak i Haruhi wybierają się dziś na randkę, było dla niego ciosem prosto w serce. A z resztą, sam miał dzisiaj plany na popołudnie i nie miał najmniejszego zamiaru ich zmieniać. Czuł już narastające podniecenie na myśl o randce.

-Zrobisz, co zechcesz, tylko nie przychodź do mnie po wszystkim z płaczem! – Hikaru wycedził na koniec przez zęby.

-Jasne, że nie przyjdę a niby, po, co miałby to robić. Nawet gdyby coś nie wyszło i tak nie zamierzam ci wydmuchiwać nosa w rękaw. Jestem na tyle dorosły, że sam jestem w stanie sobie poradzić z własnymi uczuciami!

Nie, wcale tak nie było. Skoro wczoraj po jednym głupim śnie nie mógł się pozbierać. Dla jednych sen o bracie biorącym ślub byłby zwyczajnym snem, a nawet jednym z radośniejszych, ale nie dla niego. On czuł się tak, jakby ktoś wyrywał mu serce. To było takie głupie, że gdy widział go na ołtarzu, a obok niego stała piękna dziewczyna, miał ochotę podbiec, złapać go za rękę i wyprowadzić z kościoła. Powinien się cieszyć jego szczęściem, a zamiast tego życzył jej śmierci. Oboje złożyli sobie przysięgę wiecznej miłości, a potem Hikaru odwrócił się do niego plecami i wypowiedział jedno jedyne słowo „żegnaj” i odszedł pod rękę wraz ze świeżo poślubioną małżonką. Wtedy on nie był już w stanie ustać na nogach. Opadł na ziemię i to właśnie jej powiedział, jak bardzo kocha własnego brata i jak bardzo nie chce, żeby go zostawiał. Że bez niego czuje się tak, jakby sam nie miał połowy duszy. Łzy skrapiały obficie ciemny pył na ziemi, dookoła wszyscy gratulowali młodej parze, nie zwracając uwagi na załamanego chłopaka, który w tej chwili marzył o tym, żeby zniknąć.

Przywołał te wspomnienia, lecz natychmiastowo się otrząsną: Dziś był pierwszy dzień reszty jego życia. Nie zamierzał się załamywać tym, co było. Teraz liczyła się jedynie teraźniejszość.

W tej chwili do pokoju ktoś zapukał.

-Proszę - odpowiedział jej hardo.

-Przepraszam, że przeszkadzam – ukłoniła się młoda pokojówka, – Lecz, przyszedł list do panicza Kaoru.

-Do mnie? – podszedł i odebrał go od niej – dziękuję, możesz odejść.

Otworzył go i spiesznie przeczytał. Był napisany odręcznie:

„Witaj Aniołku.

Mam nadzieję, że się wyspałeś.

Bo widzisz, ja kompletnie nie potrafiłem zasnąć, tak bardzo chciałbym cię już zobaczyć. Początkowo miałem zadzwonić, ale czy nie uważasz, że pismo jest bardziej romantycznym sposobem porozumiewania się niż telefon?

Dla Ciebie chciałbym wymyślić coś oryginalnego, ale mi się nie udało.

Najchętniej zabrałbym Cię do takiego jednego miejsca…, Lecz obawiam się. Że na to jest nadal odrobinę za wcześnie,

Mam nadzieję, że to, co dla Ciebie przygotowałem Ci się spodoba… :*

Nie zdradzę na razie, dokąd się dziś po południu wybieramy, załóż jedynie wygodne buty.

Dziś zadam ci mnóstwo pytań, przygotuj się.

Do zobaczenia :*

Yuu”

Uśmiechał się czytając to wszystko. Każdy by się ucieszył wiedząc, że jest dla kogoś ważny i że ktoś wyczekuje momentu ich spotkania. „Tak, Yuu, to całkiem romantyczne” – pomyślał nadal patrząc w kartkę.

-Gdzie on cię ma zamiar zabrać!? – warknął mu przez ramie Hikaru.

-Nie czyta się cudzej korespondencji – podskoczył wyrwany z zamyślenia.

-Daj spokój, a jak on cię gdzieś wywiezie i zrobi ci jakąś krzywdę?

-Uspokój się, nic takiego się nie stanie!

-Skąd wiesz!? Nie znasz go! – chwycił go za ramiona i zmusił by popatrzył mu w oczy – Obiecaj, chociaż, że będziesz miał bezwzględnie telefon przy dupie!

-To mogę ci obiecać – zaśmiał się.

Przysiągł sobie, że przestanie na nim tak bardzo polegać i zacznie żyć wyłączni swoim życiem. Nie będzie się wtrącać w jego i nie pozwoli by on mu pomagał w czymkolwiek, ale to, że się o niego tak troszczył napełniało jego serce radością.

-No i jeśli cokolwiek będzie nie tak, albo jak ten kretyn zrobi coś, co nie będzie ci się podobać. To natychmiast do mnie dzwonisz a ja po ciebie lecę! – brat potrząsnął nim lekko.

-Nic takiego się nie stanie, ale obiecuję. I nie nazywaj go tak. Jest przecież w porządku.

-To tylko pozory, mężczyźni są już tacy, że chcą tylko jednego.

Kaoru parsknął śmiechem.

-Czy ja jestem twoją małą siostrzyczką!?

-Możesz być i moją malutką siostrzyczką, jeśli tylko będziesz bezpieczny – oparł swoje czoło o jego.

-Będę bezpieczny…

-Mam taką nadzieję – odsunął się na chwilę i cmoknął go w czółko – Teraz przepraszam, ale muszę zadzwonić i obgadać spotkanie – puścił go i zrobił kilka kroków w tył, – Bo nie jestem tak uzdolniony, jak Twój Yuu, żeby napisać tak romantyczny list – ukłonił się teatralnie.

-Nie czepiaj się go! – zaśmiał się, złapał za poduszkę i rzucił nią w niego.

-Kaoru i Yuu – otworzył drzwi i schował się za nimi – zakochana para… - wyśpiewał.

Nie mógł zrozumieć, czemu brat go pocałował, wczoraj on sam zrobił coś podobnego, ale on uczynił to na znak pożegnania. Dziś miał zamiar rozpocząć swoje życie od nowa. Postanowił zapomnieć o tym zakazanym uczuciu, jakim obdarzył własnego bliźniaka i zacząć życie z kimś zupełnie innym. Nie chciałby powtórzyły się wydarzenia z wczoraj. Nie chciał więcej cierpieć. Wczoraj był ostatni dzień ich „bycia razem”.

„To koniec…” – pomyślał wychodząc z pokoju.

To, co było, minęło. Postanowił pozostawić przeszłość za sobą.

Starał się wykonywać wszystkie swoje czynności, tak jak zawsze rano, ale nie było tak jak zawsze. Nie był już w ich wspólnym pokoju, ale w zupełnie innym, nie miał tu swoich rzeczy i tak, czy siak musiał skierować swoje kroki do dawnego pokoju.

-No to do zobaczenia… - Hikaru zakończył swoją rozmowę, gdy tylko brat wszedł do środka.

Starał się go uspokoić, dając mu znak ręką, że nie ma zamiaru mu przeszkadzać, ale zostało to kompletnie zignorowane. A przecież doskonale widział jego szeroki uśmiech. Bez wątpienia cieszył się z tej rozmowy. Nie chciał mu przecież przerywać.

-Nie musiałeś kończyć – powiedział spokojnie otwierając szafę.

-Już myślisz, w co by się tu do niego ubrać? – wstał i podszedł bliżej.

-No… - zachichotał.

-Może najpierw zjesz śniadanie, chudzielcu – uszczypał go w bok.

-Może masz rację… - spojrzał w dół

Starał się powstrzymać od tego, żeby zaraz nie przytulić się do bliźniaka.

-Jasne, że mam – złapał go za rękę i pociągnął w stronę drzwi – Tak w ogóle, to nie idź tam – zatrzymał się.

-Znowu zaczynasz.

Powoli miał już tego wszystkiego serdecznie dosyć. Ile jeszcze razy miał zamiar go przekonywać. Przecież powinien być pewien, że nawet on zdania nie zmieni.

-On nie jest dla ciebie… - Hikaru spojrzał drugiemu głęboko w oczy.

Miał już po dziurki w nosie tłumaczenia mu wszystkiego, doskonale wiedział jak bardzo jego bliźniak potrafi być uparty a poza tym nawet dla niego nie miał zamiaru zmieniać swojej decyzji. Mieli te same geny, byli identyczni, więc Kaoru także potrafił postawić na swoim.

-Pozwól, że ja będę o tym decydował – warknął przez zęby puszczając jego rękę.

***

Kaoru stał przed lustrem oglądając się dokładnie. Był zły, że dzisiejszego dnia jego włosy odmówiły mu kompletnie posłuszeństwa i bezkarnie układały się nie tak jak powinny, a on sam nic nie mógł z tym zrobić. Lecz jeszcze bardziej denerwowała się tym, że jego brata nie ma obok: po śniadaniu oznajmił, że ma „coś ważnego do zrobienia” i wyszedł. Do tej pory nie wrócił i dodatkowo nie odbierał telefonów. Tak bardzo chciał, żeby był w tej chwili obok niego. Chciał, aby mu doradził, w co ma się ubrać no i jakoś uspokoił, bo zaczynał się bardzo denerwować przed spotkaniem z Yuu. Nie miał zielonego pojęcia, co powinien dziś na siebie założyć. Szatyn napisał do niego, że ma założyć wygodne buty. Nie wielką było to podpowiedzią.

Przyglądał się własnemu odbiciu. Miał na sobie szarą koszulkę, a na niej zieloną koszulę w kratę, oraz jeansy. Podszedł bliżej i dotknął szkła, ręce jego i jego odbicia złączyły się. Wiedział doskonale, kim jest. Jest draniem, który wykorzystuj jednego, tylko, dlatego, że nie może mieć drugiego. Nie czuł się z tym komfortowo, ale innego wyjścia dla siebie nie widział. Mógł albo spróbować zacząć wszystko od nowa albo cierpieć nadal w samotności. Wolał już tą drugą opcję. Kochał bliźniaka, ale miał zamiar spotykać się z kimś wyraźnie innym od niego. Wiedział, że to złe. Patrzył sobie w oczy, napełniły się one łzami. Przygryzł wargi…

-Kocham cię… Hikaru – wyszeptał tak, jakby jego odbicie było jego bratem.

W tej chwili drzwi do pokoju otworzyły się, a on odskoczył od lustra jak oparzony, cały czerwony na twarzy. Serce waliło mu niesamowicie szybko. Był przerażony, ale jego bliźniak chyba jednak nic nie słyszał. Chyba.

-Wszystko w porządku? – brat zainteresował się jego stanem. W ręku trzymał bukiet.

-Tak – odpowiedział niepewnie, zaciskając pięść na koszulce.

Już wiedział, dokąd drugiemu tak bardzo się spieszyło i co tak ważnego miał do załatwienia. Patrzył na kwiaty i czuł zazdrość.

-Nie wydaje mi się? – odłożył ostrożnie bukiet na łóżko i podbiegł do niego zaniepokojony.

-Przestraszyłem się, tylko jak to wszedłeś… - drżał lekko.

-I tylko, dlatego? – wyciągnął rękę w jego kierunku.

-Tak… - cofnął się i uśmiechnął.

-No nie mów, że się denerwujesz? – odwzajemnił uśmiech.

-Dokładnie…

-To nie idź…

-Błagam… - przewrócił oczyma.

-Tak wiem, zrobisz, co tylko zechcesz – tym razem złapał go za ręce – Pięknie wyglądasz… Za pięknie, jak dla niego.

-Hikaru… - popatrzył na niego złośliwie.

-Wiem, wiem. Wyglądasz naprawdę ślicznie – popatrzył na niego czule. Na pewno mu się spodobasz…

-Dziękuję, ale myślisz, że mogę tak iść – spojrzał nerwowo na zegarek.

-Wolałbym, żebyś założył coś, w czym nie wyglądasz tak dobrze, ale skoro chcesz iść w tym, nie ma sprawy. Ech… Gdybyś był dziewczyną, sprawa byłaby prostsza, kazałbym Ci założył długą spódnicę do kostek i golf, żeby wszystko zakrywał…

-Na szczęście jestem chłopakiem i nie możesz mi kazać zrobić nic takiego.

-Wiem… - uśmiechnął się krzywo…

Nagle rozległ się dźwięk SMS-a. Hikaru odsunął się od brata i wyciągnął telefon. Uśmiechnął się i spojrzał na bliźniaka.

Kaoru domyślał się, od kogo on był, znów poczuł, że coś ściska go w środku. Głupie uczucie zazdrości gościło w jego sercu, pomimo, że sobie obiecywał, co innego. Lecz nie ważne, co robił, za nic nie mógł się go pozbyć.

Ktoś zapukał do drzwi.

-Proszę -  odpowiedział spokojnie.

-Paniczu Kaoru, ma pan gościa – taktownie powiedziała pokojówka.

-To pewnie Yuu – spojrzał na brata – A ty, o której się wybierasz?

-Chwilę po tobie – objął go w pasie – Udanej zabawy.

-Tobie również… - też się w niego wtulił.

Chciał skorzystać z tej czułości po raz ostatni, chociaż nie wiedział jak się starał, w ogóle nie potrafił sobie odmówić tej odrobiny ciepła, jaką dostawał. Było mu teraz bardzo przyjemnie, ale ktoś na niego czekał, nie chciał wystawiać jego cierpliwości na próbę. Chciał delikatnie odsunąć się od brata, położył mu dłonie na ramionach i oddalił się odrobinę. Ale z drugiej strony było zupełnie na odwrót, jeszcze bardziej wtulił się w niego, przyciskając nos do jego ramienia.

-Uważaj na siebie – szepnął Hikaru i pocałował lekko bliźniaka w szyję.

Teraz obaj odstąpili od siebie, ani jeden nie patrzył drugiemu w oczy. Byli zszokowani tym, co przed chwilą zaszło.

-Do zobaczenia… - rzucił Kaoru wychodząc.

***

-Wybacz, że kazałem ci tak długo na siebie czkać – Powiedział rudy do drugiego, gdy już rozsiedli się w samochodzie.

-Na ciebie warto – Yuu uśmiechnął się.

             Hitachiin przyjrzał mu się teraz uważnie. Nie wyglądał tak, jak ostatnio, sztywno i elegancko, teraz miał na sobie luźną białą koszulkę, która świetnie układała się na jego smukłym ciele i zwyczajne szare spodnie, w tej chwili nikt by nie powiedział, że jest synem obrzydliwie bogatej rodzinki, ot zwyczajny chłopak, chociaż bardzo przystojny. Sam to widział i był dumny z tego, że jemu również się podoba.

                -Dokąd mnie zabierasz? – chciał się dopytać.

                -Niespodzianka! – jego uśmiech był naprawdę szeroki.

                -Powiedz, przecież widzę, że nie możesz wytrzymać.

                -Wytrzymam! Chcę ci zrobić niespodziankę. No chyba… – przysunął się bliżej niego, – Że nie chcesz nigdzie jechać?

                -Nie, dlaczego? – odwrócił głowę – Jestem tylko ciekaw.

                -Hihi. Tak myślałem... Najpierw jednak pojedziemy coś zjeść. Co ty na to?

-Bardzo chętnie.

-Ech... Szkoda, ze w tym kraju nie mogę jeszcze prowadzić.

-Co masz na myśli?

-Wychowywałem się w Anglii*. Wróciłem do Japonii niedawno.

-To tłumaczy, dlaczego nie chodzimy do tej samej szkoły i rzadko cię widywałem. Ale twoja rodzina mieszka tutaj, wiec, czemu?

-Ojciec upierał się, żebym się tam uczył - znów się uśmiechał - To tutaj - powiedział, gdy samochód się zatrzymał.

Semozuka wyszedł z samochodu, jako pierwszy, tak jak zrobił to wcześniej, tak jak i teraz otworzył drzwi przed swoim towarzyszem.

-Nie jestem kobietą - powiedział lekko speszony Kaoru

-Ale to ja ciebie zaprosiłem, Aniołku - wyciągnął rękę w jego kierunku - wybacz, jeśli przeze mnie czujesz się skrepowany.

Chłopak jedynie złapał jego dłoń i poza tym nic nie powiedział. Yuu był dla niego miły, czuły i delikatny, a jednak czuł się się dziwnie. Przecież go perfidnie okłamywał i wykorzystywał.

Weszli do środka. Rudy rozejrzał się. Elegancka restauracja. Spojrzał na siebie: nie był ubrany odpowiednio.

-Ale... - zaczął mówić.

-Spokojnie, nie przejmuj się, to miejsce należy do mojej rodziny. Ze mną cie wszędzie wpuszcza.

-Wybacz - podrapał się - Mam wrażenie, ze panikuje.

-Nie masz, za co przepraszać, też jestem zdenerwowany... – szepnął mu do ucha, idąc blisko niego

-Na prawdę jesteś szczery do bólu - zachichotał.

-Jeśli ci to nie odpowiada – położył mu rękę na plecach i poprowadzi do stolika na uboczu.

-Nie, dlaczego. Podoba mi się to w tobie - usiadł na krześle.

-To mile, nawet, jeśli skłamałeś.. - zasiadł naprzeciw - Masz ochotę na coś konkretnego do jedzenia? - zapytał, gdy odebrał od kelnera swoja kartę.

-Nie, jeśli jest, coś, co polecasz, to się nie krepuj - patrzył na menu.

-Nie wyglądasz na kogoś, kto dużo je.

-Co masz na myśli? - podniósł na niego wzrok.

-Jestem bardzo szczupły, wydaje mi się, że jesteś nawet chudszy od swojego brata.

-To zabawne, że on też tak uważa - zasłonił sobie usta, śmiejąc się delikatnie.

-Jesteście blisko, prawda? - podparł sobie brodę dłonią.

-Nie tak bardzo jak kiedyś...

-Rozumiem.

„Nie, nie rozumiesz”. W trakcie, gdy zamawiali powrócił myślami do wydarzeń ostatnich kilku dni. To wszystko nie było dla niego łatwe i działo się tak szybko. Spojrzał na bruneta, najchętniej przeprosiłby go i wyszedł stąd, ale to by oznaczało, że znów musiałby uciec. Nie chciał więcej uciekać.

                Dlatego został. Obsługa podała im posiłek, który zjedli w spokoju, łagodna muzyka koiła jego nerwy, teraz udało mu się nieco odprężyć i czuł się mniej skrępowany. Rozsiadł się wygodnie i swobodnie już zaczął rozmowę, chociaż jedzenie nie tak łatwo przechodził przez jego ściśnięte gardło.

                -Zastanawiam się, czy ty masz rodzeństwo? – zaczął mówić.

                -Tak, mam młodsza siostrzyczkę – wyszczerzył zęby radośnie – Ma dopiero 6 lat – wyciągnął telefon i pokazał na nim zdjęcie ślicznej blondyneczki ubranej w niebieską sukienkę – jest taka słodka nie prawdaż? – zachwycił się

                -Jest śliczna… - naprawdę tak uważał.

                -Jest moim oczkiem w głowie – sam patrzył tkliwie na wyświetlacz.

Wyglądała jak mały aniołek. Wizja, Yuu, który jest starszym bratem, w dodatku tak bardzo zakochanym w swojej siostrzyczce była dla niego całkiem przyjemna. Gdy wyobraził sobie, jego z nią, bawiących się, nie mógł się nie rozpromienić.

-A wiesz, co? – niski głos szatyna wyrwał go z przemyśleń – Ty też jesteś śliczny.

-Dziękuję – żeby ukryć zakłopotanie chwycił za szklankę wody.

-I słodki.. Szczególnie jak się peszysz. Masz ochotę na jakiś deser – zakończył poprzednią kwestię widząc zakłopotanie drugiego.

Spalił buraka, w jednej chwili został całkowicie prześwietlony, skąd on tak dokładnie wiedział, co w tej chwili czuje?

-Myślę, że nie bardzo. Jestem pełny…

-W zasadzie, ja miałbym ochotę na „inny” deser… - mówił lekko zamyślony, jakby do siebie, – Ale raczej nie będę cię do niczego zmuszał. Jeśli sam nie chcesz – znów uśmiechnął się lekko – No chyba, że chcesz…

Doskonale wiedział, co Yuu miał na myśli. Co, jak, co ale na tego typu relacje jeszcze nie był gotów.

-Myślę, że… - chciał jakoś się wytłumaczyć.

-Spokojnie - najpierw położył mu dłoń na jego dłoni, a następnie uniósł się lekko. Pochylił się nad stolikiem i cmoknął Kaoru w czoło – Nie należę do tych, którzy kogoś do czegoś zmuszają… - odsunął się od niego.

Chłopak siedział lekko zszokowany ze spuszczonym wzrokiem. Zastanawiał się, w jaki sposób ten obcy człowiek tak dobrze zdaje sobie sprawę z tego, co chciał powiedzieć i czego oczekuje. A jeśli to był ktoś idealny dla niego? Tak dobrze go rozumiał, czyżby nie było błędem, to, że się z nim umówił. Może to jest człowiek, który będzie w stanie stać się nie tyle zastępstwem, co kimś ważnym? Chciałby tego.

-Może kiedyś – podniósł na niego wzrok.

-Nawet nie wiesz ile to dla mnie znaczy.

Nachylił się jeszcze bardziej, żeby go pocałować. Jednak nie zrobił tego, bo gdzieś w drugim końcu sali rozległ się jakiś hałas, ktoś chyba się zakrztusił. Trochę popsuło to atmosferę.

-Skoro już zjedliśmy – zaśmiał się Yuu – To jedźmy dalej – podszedł do drugiego i pomógł mu wstać.

***

Zbliżali się na miejsce. Kaoru z niecierpliwością chciał zobaczyć, dokąd jadą, ale szatyn nie pozwalał mu nawet wyjrzeć przez szybę, cały czas go zagadywał.

-Zamknij oczy! – polecił mu nim samochód się zatrzymał.

-Ale…

-Proszę… - spojrzał na niego tak, że nie mógł mu odmówić.

Zacisnął powieki. Poczuł jak drugi wysiada z samochodu, a chwile po tym przed nim samym otwierają się drzwi.

-Podaj rękę – usłyszał delikatny ton.

Wyciągnął ja w nieznanym kierunku a za moment została ona ujęta i wraz z lekkim szarpnięciem wyszedł z samochodu. Teraz, gdy jego oczy były zamknięte, mógł się wsłuchać w jego głos. Był piękny z powodzeniem mógłby być piosenkarzem.

-Teraz możesz otworzyć oczy – Yuu szeptał do niego stając tuż obok niego, cięgle trzymając go za rękę.

Uchylił powieki.

-Wesołe miasteczko… - powiedział lekko zamyślony.

Dawniej uwielbiał przychodzić w takie miejsca wraz z Hikaru. Tak bardzo chciał, żeby brat był tu teraz razem z nim. Zastanawiał się czy on się dobrze bawi wraz z Haruhi. Na pewno w końcu o tym marzył. Poczuł znowu że coś w środku zaczyna mu się wywracać, to była znowu zazdrość.

-Dokładnie – zaśmiał się szatyn – Mam nadzieję, że wybaczysz mi mój mały podstęp.

-Co masz na myśli – rzucił na niego okiem.

-To – podniósł w górę ich splecione dłonie.

-Acha – zaczerwienił się. Ostatnio bardzo często to robił.

-Co chcesz zobaczyć najpierw?

-Nawiedzony dom…

-Może jednak kolejka…?

-Niedawno jedliśmy, to nie za dobry pomysł… - popatrzył na niego.

-Nawiedzony dom też nie… - patrzył w dół.

-Czemu…?

-To może postrzelamy! Albo na jakąś karuzele! Jeśli tylko zechcesz! Może salon luster!

-To może najpierw salon luster… Na razie nie chcę by mną szarpano – poklepał się lekko wolną ręką po brzuchu.

-No dobrze. Ale ja cię nie szarpię?

-Nie… Chodź, to trochę dziwne… Dwóch facetów trzymających się za ręce.

-Jeśli nie odpowiada ci to, mogę cię puścić.

-Nie trzeba – zacisnął lekko swoją dłoń na jego – Jest dobrze…

Cóż za ironia, gdy chodził z bliźniakiem za rączkę jak para, nigdy nie przejmował się tym, co powiedzą o nim inni, ale teraz było inaczej, bo zamiast Hikaru był przy nim ktoś inny i to go krępowało: obecność innego mężczyzny w jego towarzystwie.

Przez prawie całe popołudnie świetnie się bawili. Pomimo tego, że Kaoru o mało, co nie puścił pawia, gdy kolejka zjeżdżała z najwyższego szczytu w dół, a Yuu musiał długo czekać na to, aż dojdzie do siebie. Lecz nie przejęli się tym zbytnio. Rudy nie pomyślałby, że może się tak dobrze bawić. Jednak, pomimo, że czuł się świetnie nadal nie mógł zapomnieć o swoich prawdziwych uczuciach, teraz tylko udawał, ale miał nadzieję, że niebawem nie będzie musiał tego robić. Jego towarzysz był cudowny: ciepły, delikatny no i wyrozumiały. Cały czas proponował mu nowe rozrywki, nie pozwalając chociażby przez chwilę zająć myśli, czym innym, prócz swoją obecnością. Miał wrażenie, że wszędzie jest go pełno. Przy nim nie myślał tak często o wydarzeniach ostatnich dni, które tylko by go przytłaczały.

Wygłupiali się i śmiali do czasu, aż Kaoru nie zaczął mocno napierać na to, żeby poszli do domu strachów.

-Czemu akurat tam… zaczyna się już ściemniać… - Semozuka przełknął głośno ślinę.

-Boisz się czegoś? – zerknął na niego podejrzliwie.

-Tam jest nudno… Nie ma nic ciekawego…

-Szkoda… - popatrzył na zachodzące słońce – Chciałem tam z tobą pójść…

-Więc idziemy – położył mu ręce na ramionach i pchnął lekko przed siebie.

Jak wchodzili do środka Hitachiin miał wrażenie, że jego towarzysz stracił kilka centymetrów. Wewnątrz było ciemno… Gdzieniegdzie świeciły się dziwne światła, wskazując drogę, którą mają iść zwiedzający. Udali się w tamtym kierunku.

-Widzieliście… - zapytała ciemna postać, gdy tylko obok niej przechodzili – Widzieliście… MOJE OCZY! – wydarła się i zrzuciła spływający na jej twarz kaptur ukazując puste oczodoły.

Kaoru uznał, że nawet nie było to straszne, za to poczuł jak drugi ściska go mocno za ramię. „On się naprawdę boi?”. Nie przejął się tym za mocno i prowadził dalej. Usłyszeli złowieszczy śmiech i weszli w zieloną poświatę. Tam jakaś kobieta, najprawdopodobniej wiedźma ważyła coś w kotle, z którego się dymiło.

-Podejdźcie… - zamachała do nich.

Uczynili to. Spojrzeli w „zupę” Pływały tam oczy, robaki, jakieś inne części ciała ludzkiego i zwierząt. Aż zbierało się na wymioty.

-A teraz… - mówiła znowu chichocząc – Zostańcie częścią mojego dania – wykonała ruch, tak jakby miała się na nich rzucić.

Cofnęli się momentalnie w tył, a ona złowieszczo śmiała się nadal. Postanowili podejść jeszcze dalej Teraz szli w miejsce gdzie ściany były jakby zrobione z ludzkich włosów. Coś musnęło ich szyję. Yuu pisnął zaciskając pięść na rękawie rudego.

-Wszystko w porządku? – zapytał tym zaniepokojony.

-Tak… - jego piękny głos lekko drżał.

-Możemy iść dalej? – wyciągnął do niego rękę.

-Teraz jak najbardziej – powiedział chwytając ją.

Minęli jeszcze kilka mniej lub więcej strasznych atrakcji takich jak rozrzucone po podłodze kościotrupy, ludzkie flaki, wampiry, wilkołaki i różne dziwadła. Słychać było różne wrzaski, potępieńcze jęki, szepty, szczękanie łańcuchów, ogólnie klimat taki jak ze starych dobrych horrorów.

Widzieli już wyjście. Przemierzali obok ściany, która pokryta była cala twarzami wykrzywionymi w różnych grymasach. Kaoru czuł jak Yuu przyspieszył. Zdawał sobie sprawę z tego ze jest delikatnie mówiąc przestraszony. Ręka, którą trzymał była tak spocona, ze ledwo był w stanie ja utrzymać, żałował, że go tu wyciągnął. Już mieli wychodzić, gdy nagle rozległ się się najbardziej przerażający krzyk, jaki kiedykolwiek słyszeli, teraz nawet Hitachiin podskoczył, zadrżał i pisnął przerażony. Serce o mało, co nie wyskoczyło mu z piersi. Zacisnął powieki. Zaraz poczuł jak coś go chwyta i przyciąga. Już miął krzyknąć znowu, ale znalazł się w silnych ramionach szatyna. Wyczuwał bicie jego serca i przyspieszony oddech. Tak jakby jeden przerażony chłopak to było za mało.

-Już dobrze - usłyszał w ciemności ciepły, ale lekko drżący głos.

-Przepraszam, jesteś o wiele bardziej przestraszony niż. ja... - już się uspokajał. Teraz zdał sobie sprawę z tego jak głupie to było.

- Ja potrafię nad tym zapanować. Miło się ciebie przytula, ale lepiej już stad chodźmy...  - Pogłaskał go po plecach.

-Też tak myślę - bez namysłu chwycił go znów za rękę i pewnie pociągnął za sobą.

Wyszli na zewnątrz oboje przyjęli to z ulga. Dookoła zapadła już noc. Coraz mniej ludzi kręciło sie po wesołym miasteczku. Spojrzeli na siebie i jak na znak zaczęli się śmiać.

-Ale się bałem! Teraz na diabelski młyn! - Zaproponował rozweselona Semozuka.

-„Diabelski”, mało ci? – też był rozbawiony całą tą sytuacją.

-Trzeba iść za ciosem! Przeżyłem dom strachów, to już niczego się nie ulęknę - jego uśmiech był szeroki i szczery.

-No dobrze. W sumie i tak nie mamy nic więcej do zobaczenia.

-Właśnie, a musimy zaliczyć wszystko - otrzymał od towarzysza lekko karcące spojrzenie - proszę, nie patrz tak na mnie, nie to miąłem na myśli.

-Dobrze, dobrze, idziemy.

Stanęli przed ogromnym kołem i czekali, aż będą mogli wsiąść do środka. Trochę czasu minęło, odkąd Kaoru tak dobrze się bawił, zapomniał już jak to jest się nie przejmować, że to, co zrobi zostanie źle odebrane. Wsiedli do wagonika. Usiadł a towarzysz na przeciwko niego. Cały mechanizm ruszył, a on zaczął wyglądać przez okno. Teraz zobaczył jak wielkie jest cale miasteczko. Różnokolorowe światła i ozdoby, pomimo że radosne, jakoś przyprawiały go o melancholie. „Gdyby Hikaru mógł to zobaczyć”. Potrząsnął głowa, żeby odgonić te myśli i spojrzał na szatyna.

-Nie sadzisz, Aniołku, ze taki diabelski młyn, jest bardzo romantyczny - zaczął mówić, jak tylko to spostrzegł.

-Masz racje - teraz spojrzał w górę na niebo - Dlaczego „aniołku” to zupełnie do mnie nie pasuje, jestem raczej diabłem.

-Cóż, jesteś moim darem niebios?

-Co masz na myśli? - ściągnął brwi.

-Kiedyś bardzo mi pomogłeś. Na pewno tego nie pamiętasz - zamyślił się, z jego ust nie schodził uśmiech.

-Przypomnij mi.... - ich kabina dotarła właśnie na sam szczyt, zakołysała się i zatrzymała, aby mogli wszystko podziwiać.

-Może kiedyś. Wiesz, że wiele osób całuje się w tych wagonikach - przymrużył oczy patrząc na niego. Zgrabnie zmienił temat.

-Wiem - podparł sobie brodę dłonią - Nie sadzisz, ze to trochę oklepane?

-Tak sadzisz? - Wstał i usiadł obok niego - trudno, pozwól mi, chociaż na tyle – ujął jego dłoń w swoje a następnie uniósł ją do swoich ust, składając na niej subtelny pocałunek - Dziękuje ci... - szepnął odsuwając się.

-Przyjemność po mojej stronie – jego serce przyspieszyło.

Wagonik znów ruszył w dół, ich przejażdżka powoli się kończyła. Kaoru żałował, ze niebawem przyjdzie im się rozstać. Nie chciał jeszcze wracać do domu, nie chciał jeszcze powrócić do brata, miął takie uczucie, jakby go zdradzał, a przecież tego nie robił, nie byli para. Tylko on dążył go chorym uczuciem, nieodwzajemnionym. Bał się spotkania z nim twarzą w twarz.

-Masz ochotę na spacer - zagadał do Yuu.

-Z tobą, chociażby i do rana - wyszczerzył zęby.

***

Tak jak się umówili, nie poszli od razu do domów, ale na spacer, postanowili udać się do ogromnego parku. Było już o wiele chłodniej. Kaoru czuł się dobrze, był szczęśliwy, po raz pierwszy bawił się tak dobrze z kimś, kto nie był jego bliźniakiem. Spojrzał ukradkiem na Yuu, czyżby to był ten jedyny? Nie tylko był przystojny i taki ciepły, ale miął wrażenie, że na prawdę jest przez niego rozumiany.

-Ale się bałeś jak wyskoczył ten wilkołak - zachichotał.

-Troszeczkę... Proszę cię, nie mów o tym nikomu - zakrył sobie twarz rekami.

-To będzie nasza słodka tajemnica - klasnął w dłonie.

-Ty jesteś słodki - zatrzymał się i położył mu ręce na biodrach i przyciągnął do siebie.

-Znowu mnie peszysz - podniósł na niego nieśmiało wzrok

-Nie przejmuj się tym - jedna ręka pogładził go po policzku.

W tej chwili. Usłyszeli jakiś hałas w krzakach. Obaj spojrzeli w tamta stronę lekko zdenerwowani. Bali się, ze może to być jakiś złodziej, nożownik, albo gwałciciel, albo co gorsza jakiś duch, jednak za chwile wypadło stamtąd dwoje bijących się kotów, drapiąc się nawzajem i sycząc na siebie zażarcie.

-To tylko kotki... - Kaoru odetchnął z ulga.

-Uaaa... Znów się przestraszyłem. Przepraszam. Jest troszkę niebezpiecznie, nie powinienem pozwalać mojemu Aniołkowi chodzić po takich miejscach w ciemna noc. Odprowadzę cię.

-No dobrze - odsunął się od niego.

-Aniołku - podął mu rękę - mogę cie o coś prosić?

-To zależy... - szedł obok niego. Czuł bijące od niego ciepło.

-Chce cie prosić, o to, żebyś już nigdy więcej nie płakał...

-Nie płakałem - ścisnął jego dłoń.

-Nie kłam. Mnie nie można oszukać. Pewnie nie powiesz mi, czemu płakałeś... Z reszta nie musisz... Nie chce widzieć więcej twoich łez. Wole, gdy się uśmiechasz.

-No dobrze...

Zerknął na niego, mógł mu coś powiedzieć? Czy może lepiej nie? Jeszcze chyba na tyle dobrze się nie znają. Dobrze się z nim czuł, chciał żeby ta znajomość trwała. Na razie nie chciał go zanudzać własnymi problemami.

Doszli już pod bramę rezydencji Kaoru. Rudy zerknął na zegarek, za chwile wybije dwunasta, nie spodziewał się, że spędzą w swoim towarzystwie aż tyle czasu.

-Dziękuje ci za dzisiaj - spojrzał mu w oczy, uśmiechając się.

-To ja ci dziękuje. Powtórzmy to niebawem - ujął jego twarz w swoje dłonie - Teraz na to pozwolisz?

-Tak - zamknął oczu i rozchylił nieco usta.

Po chwili poczuł jak dotykają go jego wargi. Tak delikatnie, a następnie uczul jak do jego ust wsuwany jest język. To było troszeczkę dziwne jego pierwszy pocałunek. Co prawda nie z ta osoba, która kochał, ale i tak było przyjemnie. Objął go w pasie i przylgnął do niego. Wmawiał sobie, że przecież to nie zdrada, bo Hikaru nic nie wiedział o jego prawdziwych uczuciach. Przez moment wyobrażał sobie, że zamiast Yuu po drugiej stronie jest jego brat. Zaraz zbeształ się za te myśl, teraz tak jakby zdradzał obu na raz. Szatyn odsunął się od niego z jakimś dziwnym, nietypowym dla siebie smutnym wyrazem twarzy.

-Jeśli zechcesz, spotkamy się jeszcze - cmoknął go jeszcze w czubek głowy - Jeśli zechcesz... - Puścił go - Dobranoc, Mój Aniołku... - odwrócił się i odszedł kawałek.

Kaoru, stał jeszcze przez chwile patrząc jak odchodzi. Uśmiechał się się pod nosem. Tak był szczęśliwy, miął wrażenie, że temu chłopakowi na nim, choć trochę zależy i że może mu zaufać. Nawet nie chodziło o to, że przy nim prawie nie myślał o bracie, ale przy nim mógł myśleć o nim bezkarnie, bez strachu. Czuł się się swobodnie. Wyciągnął telefon. Wskazówka za moment przekroczy godzinę 12 w nocy. Patrzył na nią. „Hikaru…” – Jedno jedyne słowo przebiegło przez jego głowę. Odwrócił się w stronę domu i uśmiech zszedł z jego ust.

* W Anglii można prowadzić samochód od 16 roku życia
 

NASTĘPNA CZĘŚĆ --->

Dziękuję za przeczytanie :*

Przykro mi mówić, że kolejna część pojawi się dopiero 22, ale sami pewnie zauważyliście, że to opowiadanie jest nieco inne od poprzednich, a wiąże się to z tym, że opisuje całe dni i więcej mi tego wychodzi niż zazwyczaj. Zwyczajnie dodawałam po 4-5 stron a teraz liczba waha się od 10 do 15. 

Dlatego mam nadzieję, że mi wybaczycie

Dwa słowa, co do dodanego artu: Nie wiem, czemu ale chłopaki w mangowej wersji mi się bardziej podobają, są bardziej dojrzalsi, tacy bardziej męscy i mniej wyglądają jak dzieciaki :P jak to ma miejsce w anime. W mandze to takie bishe, że bym się na obu rzuciła