IwaOi

Przychodzę jak zawsze z Mikołajkowym podarkiem!

Czekanie

Spojrzał na zegar wiszący w salonie, który właśnie wybił godzinę dwudziestą trzecią, a potem posępnie przeniósł wzrok na  suto zastawiony stół i na wypalające się już świece. 

Kolejny wieczór pełen rozczarowania. Kolejna samotnie spędzona noc. 

Znowu to samo. 

Nic już go nie obchodziło. Poczuł łzy płynące mu po policzkach i gwałtownie wstał, żeby zgasić świece i zacząć wszystko sprzątać. 

Miał już tego serdecznie dość. Czekanie, zawsze to okropne czekanie na nic.Tylko po, to, żeby rano dostać pocałunek w policzek, albo nawet i tego nie. 

Oikawa czuł, że ma potrzeby, chciał zostać przytulony. Zasnąć spokojnie w ramionach ukochanego. Byc szczęśliwy. Po prostu, czy aż o tak wiele prosił?

A tak, był zmuszony znowu sam wszystko zrobić. Posprzątał wszystko: jedzenie schował do lodówki, nietknięte naczynia odłożył z powrotem do szafki, następnie sam przebrał się w piżamę i położył do łóżka. Niełatwo mu było zasnąć, znowu zaczął cichutko łkać. Dopiero po wylaniu kolejnego morza łez, uspokoił się i zasnął.

Kilka godzin później, gdy Tooru zdążył już zapaść w głębszą fazę snu, tą w której rzeczywistość i marzenia mieszają się w jedną, wspólną rzeczywistość; ktoś po cichu wkradł się do sypialni i zaczął odchylać kołdrę.

Oikawa otworzył lekko, zaspane oczy, będąc z początku pewny, że to kolejna część jego pięknego snu.

-Hej... - Hajime uśmiechnął się na jego widok i zamruczał zmęczony, kładąc się obok niego.

Tooru w jednej chwili oprzytomniał i zerwał się, praktycznie uciekając z łóżka.

-Wiesz która godzina! - wrzasnął na niego, aż głos mu zachrypł przy ostatnich sylabach.

-Wiem, przepraszam... - zaczął go uspokajać i głaskać po udzie - Znów musiałem zostać dłużej... Wiesz jak jest.

-Wiem! - zabrał swoją poduszkę i wstał - Zaraz się położysz, pójdziesz spać, a rano znowu wyjdziesz i wrócisz po nocy! Obiecałeś, że wrócisz dziś o normalnej godzinie!

-Wiem. Przepraszam... - potarł sobie oczy dłonią - mieliśmy akcję i... Tooru nie uciekaj - wstał i podszedł do niego.

-Czekałem... - powiedział znowu zaczynając płakać.

-Wiem... przepraszam, wynagrodzę ci to...

Oikawa już pozwolił mu się objąć, jednocześnie wtulając nos w jego ramię. Poduszka opadła na dywan, kiedy zarzucił mu drżące dłonie na szyję. Całym swoim ciałem, przez cienką koszulkę, jaką miał na sobie , czuł bicie jego serca. 

W tym wszystkim wcale najgorsze nie było to, że czekał aż Iwaizumi wróci już któryś raz. Najgorsze było to, że pewnego dnia mógł nigdy nie wrócić i to najbardziej go przerażało.